ant,
nisi forte, quod gloriosum sit in volgus, id honestum velimus dicere:
fontem omnium bonorum in corpore esse, hanc normam, hanc regulam, hanc
praescriptionem esse naturae, a qua qui aberravisset, eum numquam quid in
vita sequeretur habiturum. 141. Nihil igitur me putatis, haec et alia
innumerabilia cum audiam, moveri? Tam moveor quam tu, Luculle, neque me
minus hominem quam te putaveris. Tantum interest, quod tu, cum es commotus,
adquiescis, adsentiris, approbas, verum illud certum, comprehensum,
perceptum, ratum, firmum, fixum esse vis, deque eo nulla ratione neque
pelli neque moveri potes: ego nihil eius modi esse arbitror, cui si
adsensus sim, non adsentiar saepe falso, quoniam vera a falsis nullo
discrimine separantur, praesertim cum iudicia ista dialecticae nulla sint.

142. Venio enim iam ad tertiam partem philosophiae. Aliud iudicium
Protagorae est, qui putet id cuique verum esse, quod cuique videatur: aliud
Cyrenaicorum, qui praeter permotiones intimas nihil putant esse iudicii:
aliud Epicuri, qui omne iudicium in sensibus et in rerum notitiis et in
voluptate constituit. Plato autem omne iudicium veritatis veritatemque
ipsam abductam ab opinionibus et a sensibus cogitationis ipsius et mentis
esse voluit. 143. Num quid horum probat noster Antiochus? Ille vero ne
maiorum quidem suorum. Ubi enim aut Xenocratem sequitur, cuius libri sunt
de ratione loquendi multi et multum probati, aut ipsum Aristotelem, quo
profecto nihil est acutius, nihil politius? A Chrysippo pedem nusquam.

XLVII. Quid ergo Academici appellamur? an abutimur gloria nominis? aut cur
cogimur eos sequi, qui inter se dissident? In hoc ipso, quod in elementis
dialectici docent, quo modo iudicare oporteat verum falsumne sit, si quid
ita conexum est, ut hoc, 'si dies est, lucet,' quanta contentio est! Aliter
Diodoro, aliter Philoni, Chrysippo aliter placet. Quid? cum Cleanthe
doctore suo quam multis rebus Chrysippus dissidet! quid? duo vel principes
dialecticorum, Antipater et Archidemus, opiniosissimi homines, nonne multis
in rebus dissentiunt? 144. Quid me igitur, Luculle, in invidiam et tamquam
in contionem vocas? et quidem, ut seditiosi tribuni solent, occludi
tabernas iubes? quo enim spectat illud, cum artificia tolli quereris a
nobis, nisi ut opifices concitentur? qui si undique omnes convenerint,
facile contra vos incitabuntur. Expromam primum illa invidiosa, quod eos
omnis, qui in contione stabunt, exsules, servos, insanos esse dicatis:
dei