en zoo lakker! Daer le nou mene
zieltjeskoek[26]. Maer wa wil ik er aen doen? zeet hem in zijn eige;
't is na toch zoo. 'k Zal maer 'ene' nieve pollepel spijs in de pan
doen, op goe val hetd uit.

Na, hij doet da, en weer aan 't kissen dat g'er de geeuwhonger zoudt
van gekregen hebben al was 't da g'in geen drij dage' geten hadde.

Maer Jan die laet de' steel van de pan los en hij pakt dat dink op,
dat uit de schouw gevalle' was.

Raed na toch eens wat datd het was?--Het was en doodsbeen uit 'enen
arm!

Jan die schiet in 'ene' lach en hij ze, zoo al lachende: Ja, denke'
ze mij verveerd te make' of veur de zot t' houwe', dan zijn ze wel
geleverd me hun' peerdebeenen! Al was 't dat ze den heele prospot[27]
deur de schouw goeide', dan gaf ik er nog geen duit om; me hun'
flauwzen!

Maer da was me goed; a's Jan zijne koek nou half gebakke' was, zeet
hem zoo in zijn eige': ge zult me deze' keer nie vast hebbe' vieze
mannen! 'k Zal de' koek liever half rauw binne' spele'.... En hij
steekt zijn hand uit om de koek te pakken, maer in eene' keer valt er
'nen heelen reessel beenen uit de schouw, en pardoef in Jan zijn pan
'en de koek in d' asse!

Wel Seezeke van Maderitje! riep Jan; zal ik nou al mijn spijs naer de
weerlicht zien gaen? Wat is da nou weer daer ze daer me gegoeid
hebbe'? Dat is ge'ne kleine potternoster; het is zeker 'en ruggraet
van 'e' veuleke. Hoe flauw dat die manne' toch zijn; ze kunne' ne'
mensch nog nie' gerust laten ete'.

Ja, maer hetgeen dat in zijne pan gevalle' was, ware zoo allemael
beentjes aen 'en koor geregen en het was 'en ruggraet van ne' mensch.

Jan die begost dan zoodanig kwaad te weurre', dat hem de beenen
oppakte en gelijk tege' de' muer aen _garzelemente'_ vaneen sloeg.

Hij gink gestoord bij zijne pan zitten en sloeg er van tijd tot tijd
'ene' nieve' spijs in, maar iedere' keer dat hem de' koek wilde-n-uit
de pan neme', viel er 't een of 't ander menschenbeen in--en dat
duerde zoo lank tot dat er op 't leste 'nen doodskop in viel.

Jan die schoot in 'ene' franse koleere en hij goeide den doodskop zoo
ver als hem vliege' wou.

Dan begost hem gerust te bakken en hij had al 'en schotel vol koeken
op de tafel gezet om te gaen ete'.

Als hem na goed bij de tafel zat en lakker aen 't knabbelen en aen 't
zuige' was, komt er in eene' keer 'ne slag.--Jan telde, en 't was
twelf ure!

Maer Jan heft zijn' oogen op, en hij ziet daer in den hoek, daer hem
de beene' gegoeid had, 'e' leel