Wel Nondekeu! riep Jan, wilde gij zoo kennis me mij make'? Het
schijnt da ge warm handen hebt, gebuer? Maer zoo zijn we niet
getrouwd, 'k Zal ouw da wel afleeren.--Arre! dat is het eerste
koofke!

En Jan sloeg het spook me 'en' lege fles vlak op het scheel van
zijne' kop; maer hij raekte de' geest toch nie, want hij sloeg gelak
op de' wind.

Dan wierd Jan eerst voor goe kwaed. Hij wilde de' geest vastpakken en
op de' grond slage', maer da liep nie af; want als hem docht dat hem
hem vast had, dan vuelden hem niemendalle.

Pas op, riep hem, dat duert nou al lank genoeg; ge kunt maer eens
gauw gaen zegge' wat da ge van mij hebbe' moet. Waerom komde gij mij
hier ruzie zueken, eh? 'k heb ommers me ouw of me uw heel familie
geen affaire? Laat me dan gerust en gaat aen.

Maer de geest de nie a's wenken en naer de deur wijze'.

Jan pakte dan zijnen kandeler en ze tege' de' geest; allo! laet zien
wat da g' hebbe' wilt. Ga veur, ik zal u volge'.

Het spook de de deur open en wees Jan den trap af; maer Jan was wel
slummer, en hij ze altijd: ga zelf veur--want had hem veur gegaen,
dan had het spook hem zeker den nek gebroke'.

Ze kwamen dan te lange leste beneen, in de gank, en daer lag 'ene
zark me enen ijzere' rink, die er in vast was.

Het spook wees aen Jan, dat hem die zark moest opheffe'; maer Jan die
begost te lachen en hij ze: ja g'houd me wa veur de zot, brurke! Als
ge geene _nikanik_[28] in ouwe zak hebt, zulde nog al lank moete'
rondloopen. Heft gij de steen zelf op, want ik kan ekik het nie.

De geest hefte de' steen op, en daeronder was 'ene groote put, daer
drij groot' ijzere' potten in stonde' vol gouwe geld.

En zou gauw als Jan het geld gezien had, begost het spook te spreke'.

Ziede da geld? vroeg het aen Jan.

Wel, gij vieze landsman, riep Jan, ge sprekt gelak Vlaemsch? Nou
beginne' we malkandere' te verstaen. Fransch kan ik toch ook, zulle',
want 'k heb vijf jaer gediend--en Vivan Apoleon! Ja, 'k zien zoo al
iet blinken da sterk op tienguldestukke' trekt.

De geest haelde de drij potten uit de' put en ze me 'en holle stem:

Da zijn drij potte' geld, die ik had verbeurgen eer dat ik dood was.

Eer da ge dood waert! riep Jan heel verwonderd. Zijde gij dood? Da
zoude nie zegge', 'k Geloof da ge me wat opwindt.

Maer de geest die luisterde daer nie naar, en hij ze: Ik heb in d'hel
zoo lank moete' brande' tot dat die potte' zoude gevonde' zijn--en
gij hebt me nou uit d'hel verlost.

Heb ik ouw