, acht en waardeert hij militaire talenten bovenal als
eene bescherming voor de vrijheid en een waarborg voor de veiligheid
der republiek. Niet in staat om, zij het ook door zijn stilzwijgen,
mede te werken tot eene zuiver persoonlijke, egoistische politiek,
heeft hij met den President, de ministers en adjudanten gebroken,
en zijn hoofdkwartier van Washington verlegd naar Saint-Louis, waar
hij zich afgezonderd houdt buiten alle aanraking met de tegenwoordige
machthebbers. Sherman is echter een persoon van te veel beteekenis,
om hem eenvoudig over het hoofd te zien. Zoodra Belknap Sheridans
antwoord ontvangen had, zond hij dan ook een vertrouwelijk schrijven
naar Saint-Louis, waarin omtrent Sheridans reis naar het Zuiden de
noodige opheldering gegeven werd. Generaal Sherman bepaalde er zich
toe, de ontvangst van dien brief te berichten.

Nog lastiger was de verhouding tegenover generaal Mac-Dowell. Geen
enkel officier wordt gaarne op zijde geschoven, en dat nog wel bij een
geheim bevelschrift en zonder vooraf gehoord te zijn. Belknap schoof
de verantwoordelijkheid van zich zelven af op Sheridan, door het aan
diens eigen goedvinden over te laten, of hij generaal Mac-Dowell zou
gaan opzoeken en in vertrouwen met het doel zijner zending bekend
maken. Sheridan oordeelde het beter, den generaal van de zaak geheel
onkundig te laten.

Het gezelschap dames en officieren vertrok van Chicago. Vijf dagen
later waren zij te Nieuw-Orleans, waar zij door de straten kuierden,
de proklamaties van koning Carnaval lazen, en inlichtingen inwonnen
omtrent het vertrek der stoombooten naar Cuba!

Op Zondag, 3 Januari 1875, heerschte er eene buitengewone drukte in
de straat Saint-Louis: den volgenden dag zou de groote strijd, op de
straat begonnen, worden voortgezet in de wetgevende vergadering. Dien
Maandag zou het beslist worden, of de scalawags en hun kliek nog
langer in Nieuw-Orleans den baas zouden spelen.

Van de honderd-elf nieuw verkozen leden der Kamer van
vertegenwoordigers, werden acht-en-vijftig tot de conservatieve, en
drie-en-vijftig tot de republikeinsche (liberale) partij gerekend. De
conservatieven hadden dus niet slechts eene meerderheid van vijf
stemmen, maar vertegenwoordigden tevens de grootste helft der Kamer,
die als zoodanig tot het nemen van besluiten gerechtigd is. Al deze
acht-en-vijftig conservatieven waren blanken. Kwam deze Kamer inderdaad
bijeen, dan was de kans voor Kellogg onherroepelijk verloren.

De str