o.
Sian heterodoksecon ili flirtigos lauxbezone, kvankam praktike
gxi jam transformigxis en novan ortodoksecon: nun herezas la
ceteraj.

Ni legu, kion diras Piron pri la manifesto: "Unu el gxiaj
trajtoj, kiu jam okulfrapis al mi je gxia apero, kaj kiun mi
forte resentis relegante gxin, estas la volo de apartigo, kiu
esprimigxas en gxi. Gxi dividas la esperantistojn en du grupojn:
estas _ili_, kaj estas _ni_. Subkomprenate: _ili_ estas
malpravaj, _ni_ estas pravaj; _ili_ estas fusxuloj, homoj kun
idealismaj, nerealismaj celoj, _ni_ diskrevigis la mitojn kaj
objektive vidas; _ili_ elektis negxustan vojon, la gxustan vojon
elektis _ni_. Tiu divido sxajnas al mi negxusta. Gxi metas
rigidajn limojn en realo diversa, movigxanta, fleksebla, kiun tia
simplismo ne povas kapti. [. . .]. Fakte, mi supozas la psikan
mehxanismon, kiun oni nomas projekcio. Tuj kiam oni dividis
komunumon en du partojn, _ili_ kaj _ni_, tiuj 'ili' alprenas
simplisme skizitajn fikarakterizojn, kiuj apartenas pli al la
imago ol al la realo. Ekzemple, mi neniam renkontis
esperantiston, kiu favoris 'faligon de la angla', kiel diras la
Manifesto, aux kredis je ebla oficialigo de esperanto en la 80aj,
ecx en la 90aj jaroj. Tia priskribo estas karikaturo koncerne la
parton de la esperantistaro, pri kiu mi havas sperton" (PIRON
1994, p. 1).

Mi citu ankoraux el la sama prelegteksto (p. 2): "Fakte, estas
interese, ke la apartigemo, kiu laux mi karakterizas la
Manifeston, trovigxas sur tri niveloj: en la homaro [. . .], en
la esperantistaro [. . .] kaj en la individua esperantisto mem,
kio aperas en la unua punkto, titolita _Krizo de identeco_. Tie
la auxtoroj notas cxe esperantistoj dividon inter superegoo
predikema kaj mit-ama, kaj egoo, pro kiu, laux ili, ni simple
gxuas esperanton inter ni". Post argumentado el la vidpunkto de
psikolog(i)o, Piron konkludas: "La divido inter superegoo kaj
egoo do sxajnas al mi negxusta, plia konkretigo de ia, versxajne
nekonscia, bezono partigi kaj apartigi. Cetere, eblas bedauxri la
uzon de fakterminoj en gxenerala teksto: oni povus diri la samon
pli simple kaj klare".

Restas tamen klara la funkcio de silferonimoj: apartigi, salivige
jxongli per la lingvo, kaj imponi al laikoj. Cxi patino el
esprimoj literaturaj, greklatinaj, modkulturaj kaj
pseuxdosciencaj igas la manifeston netusxebla kaj, do,
nerefutebla. Silferonimoj havas kiel objekton ne ion obscenan aux
hontindan, nek ion akcesoran aux banalan, sed precize la