ton tiel grava? Kaj ne nur ili: ankaux Reinhard
Haupenthal sxajnas fascinita de la sama fragmento: "Kiaj sagxaj
vortoj! [. . .] Amara, desapontiga kaj ecx desperiga konstato
restas, ke la grandega plimulto de la esperantistoj neniam
konsekvencis. Ili heredigis al infanoj la nacion kaj la religion,
sed ne la lingvon, kvankam, laux mia profunda konvinko, tio estas
la sola garantio por gxia naturigxo kaj transdauxro, se ne paroli
pri la realigo de la sennaciisma idealo de [. . .] Lanti"
(HAUPENTHAL, p. 5). Nu, la pretendoj pri rauxmismeco de Zamenhof
respondas al la sama bezono legitimi siajn teoriojn per rekreado
de mitoj, reskribado de la historio, reformulado de la
pasintajxo: cxio antauxa kio bonas, apartenas al ni. Jen Manuel
de Seabra: "Tuj post la inicado de Esperanto unue Zamenhof
verkis, faris literaturon, enprofundigxis en la jxus iniciatitan
lingvon. Ja Zamenhof mem estis la unua rauxmisto. Cxar, fakte,
kion volas la rauxmistoj? Ili volas enprofundigxi, krei veran,
profundan kulturon per Esperanto. Sed pro tio oni ne povas diri,
ke ili ne estas finvenkistoj. Simple, ili prefere pli
priokupigxas pri kvalito ol pri kvanto" (SEABRA, p. 27). Pli ol
simple, simplege. Sed por tia rajdado ne necesas la selo! Ke
Zamenhof estis la unua rauxmisto, ke Jesuo estis la unua
komunisto, kaj ke rauxmistoj okupigxas pli pri kvalito ol pri
kvanto, nu, cxion cxi ni jam de longe scias! Nome, laux la vortoj
de Piron, ke foiristoj agas prave kaj sagxe, dum pracelistoj
malpravas kaj stultas.

Bedauxrinde ne nur Seabra benas foirismon legxere kaj
facil-anime. En junularaj rondoj, kie cirkulas manpleno da
remacxitaj frazoj kaj muelitaj sloganoj, ankoraux estas mode diri
sin rauxmisto. En unu el siaj cetere rekomendindaj komiksoj [*]
Arnau Torras skribas, ke LF estas "oazo de kulturo en dezerto de
praesperantismo" (TORRAS I TUTUSAUS, p. 16), kvankam verdire li
devintus paroli pri "kloako da cenzuro en oceanon (aux, modeste,
mareton) de liberpensismo". Ecx Aleksander Korjxenkov prezentas
en la revuo _La Ondo de Esperanto_, kiun li redaktas, artikolon
de Silfer, dirante, ke tiu cxi "estas plejofte konata kiel la
vocxo de la heterodoksa opozicio en Esperantio", kaj nomante lin
'disidento'! (SILFER 1997 [2]). Tamen la afero progresas: en la
41a Internacia Seminario de Germana Esperanto-Junularo
(Traben-Trarbach, 27.12.97- 03.01.98) mi prezentis resumon de tiu
cxi teksto en formo de prelego titolita _Demagogoj en
Esperantujo_ kun varma akc