ond vloekend en stampvoetend
achter in den dress-circle. De eenige die kalm bleef was het meisje
zelve.

Na de tweede acte kwam er een storm van gesis en Lord Henry stond op
en deed zijn overjas aan.

--Ze is prachtig, Dorian, maar ze kan niet acteeren. Kom, laat ons
weggaan.

--Neen, ik blijf tot het laatste, antwoordde de jongen, met een
harden, bitteren klank in zijn stem. Het spijt me, dat ik je een avond
heb laten verliezen, Harry. Ik maak je beiden wel mijn excuzes.

--Beste jongen, ik geloof dat Miss Vane niet wel is, viel Hallward in.
We zullen nog eens een anderen avond terugkomen.

--Ik wou, dat het waar was, dat zij ziek is, antwoordde hij. Maar ik
geloof, dat zij eenvoudig inkoud en ongevoelig is. Zij is veranderd
als een blad aan een boom. Gisteren avond was zij een groote artiste.
Van avond is zij niets meer dan een heel gewone, heel middelmatige
actrice.

--Spreek zoo niet over iemand van wien je houdt, Dorian. Liefde is
hooger dan kunst.

--Beide zijn imitaties, merkte Lord Henry op. Maar laat ons nu gaan,
Dorian. Blijf nu niet langer hier. Het is niet goed voor je moreel om
slechte actie aan te zien. Buitendien denk ik, dat je je vrouw toch
niet zal laten spelen. Wat kan het je dus schelen, of zij Juliet
speelt als een houten pop. Ze ziet er allerliefst uit en als ze van
het leven een weinig afweet als van acteeren, is zij een charmant
tijdverdrijf. Er zijn maar twee soorten van menschen, die werkelijk
interessant zijn: menschen, die alles weten en menschen, die totaal
niets weten. Goede hemel, kerel, kijk toch zoo tragisch niet! Het
geheim om jong te blijven is: nooit emotie te hebben, die niet goed
staat. Ga met ons mee naar de club. We zullen wat cigaretten rooken en
op de charmes van Sybil Vane drinken. Ze is prachtig. Wat wil je nu
meer?

--Ga heen, Harry, riep de jongen uit; ik wil alleen zijn; Basil, jij
moet weg. O, zie je dan niet, dat mijn hart breekt?

Tranen kwamen in zijne oogen, zijne lippen beefden. Hij vloog achter
in de loge en tegen den muur leunend, verborg hij het gelaat in de
handen.

--Kom mee, Basil, sprak Lord Henry met eene vreemde teederheid in
zijne stem en zij gingen samen weg. Na een oogenblik vlamde het
voetlicht weder op voor de derde acte. Dorian ging op zijne plaats
terug. Hij zag bleek, trotsch, onverschillig. Het stuk sleepte voort
en scheen eindeloos. Het halve publiek ging weg, lachend en stampend
met de zware schoenen. Het geheele ding was een fiasco.