dier geheimzinnige en langdurige afwezigheden die tot zulke
vreemde gevolgtrekkingen aanleiding gaven, sloop hij vaak stil naar
boven, naar de dichte kamer, opende de deur met den sleutel, die hem
nu nooit meer verliet, en stond dan met een spiegel voor het portret,
zag van het slechte afgeleefde gezicht op het doek naar dat mooie,
jonge gelaat, dat hem uit het glas toelachte. Juist dat scherpe
contrast prikkelde zijn genoegen. Hij werd meer en meer verliefd op
zijn eigene schoonheid, meer en meer geinteresseerd in het bederf
zijner eigen ziel. Hij kon met de meeste zorg en somtijds met een
monsterachtig afschuwelijk genoegen de slechte lijnen nagaan, die het
gerimpelde voorhoofd doorgroeven, of kropen om den dikken, zinnelijken
mond, en hij vroeg zich af welke eigenlijk de gruwelijkste waren, de
teekenen der zonde, of die van den ouderdom. Hij hield zijn blanke
handen naast de grove, gezwollen handen van het portret, en
glimlachte. Hij bespotte het misvormde lichaam, die verwelkende leden.

Het is waar, er waren oogenblikken,--'s nachts, wanneer hij slapeloos
lag in zijn eigen zacht geurige kamer, of in een smerig hok van de
beruchte herberg bij de Dokken, waar hij vaak, onder een anderen naam,
verkleed, kwam--oogenblikken, dat hij met medelijden dacht, aan de
ellende, die hij over zijne ziel gebracht had, een medelijden, des te
pijnlijker omdat het zuiver egoist was. Maar oogenblikken als deze
waren zeldzaam. De nieuwsgierigheid naar het leven, welke Lord Henry
het eerst in hem had gewekt, toen zij samen waren in den tuin van hun
vriend, scheen zich reusachtig te ontwikkelen. Hoe meer hij wist, hoe
meer hij weten wilde. Hij had een dollen honger, en hoe meer hij dezen
voelde, des te gulziger werd hij.

Toch was hij niet onverschillig in het vervullen van zijne plichten
tegenover de wereld. Eens of twee keer in de maand gedurende den
winter en iederen Woensdagavond gedurende den season stond zijn
prachtig huis open voor de menschen en ontving hij de grootste musici
om zijn gasten met de wonderen van hunne kunst te bekoren. Zijne
kleine dinertjes, waarin Lord Henry hem trouw bijstond, waren bekend
zoowel om de zorgvuldige keuze en plaatsing der invites, als om den
exquizen smaak in de decoraties der tafel met fijn symfonische
arrangementen van exotische bloemen, geborduurd damast en antieke
gouden en zilveren servies. Velen, vooral onder de jongeren, zagen dan
ook in Dorian Gray de verwezenlijking van het type, dat zij