Harry, fluisterde hij mat, met een
zucht van verlossing. Ik voelde wel alles wat je zei, maar toch was ik
er bang voor en ik begreep mijzelven niet. Wat ken je mij toch goed.
Maar we zullen niet meer spreken, over wat er gebeurd is. Het is een
wondermooie ondervinding geweest. Dat is alles. Zou het leven nog iets
voor mij in hebben, zoo mooi als dit?

--Het leven heeft nog heel veel voor je weggelegd, Dorian. Daar is
niets, wat jij, met je mooie gezicht niet zou kunnen doen.

--Maar stel eens voor, Harry, dat ik leelijk, oud en gerimpeld word?
Wat dan?

--O, dan, sprak Lord Henry opstaande; dan zal je moeten strijden voor
je overwinningen. Nu worden ze je op een zilver blaadje aangeboden.
Neen, je moet je mooie jeugd trachten te behouden. We leven in een
tijd, waarin men te veel leest, om verstandig te zijn en te veel
denkt, om mooi te blijven. We kunnen je niet missen. En nu moest je je
gaan kleeden en mee naar de club rijden. Het is al mooi laat.

--Ik zal liever in de opera bij je komen, Harry. Ik ben te moe om te
eten. Wat is het nummer van de loge van je zuster?

--Zeven-en-twintig, geloof ik. Je zal haar naam wel op de deur zien.
Maar het spijt me, dat je niet mee komt dineeren.

--Ik voel me heusch niet in staat, zei Dorian mat. Maar ik ben je
dankbaar voor alles wat je met mij gesproken hebt. Je bent mijn
liefste vriend. Niemand begrijpt me zooals jij.

--We zijn pas aan het begin van onze vriendschap, Dorian, antwoordde
Lord Henry, hem de hand schuddend. Nu adieu. Ik hoop je voor half tien
te zien. Denk er om, Patti zingt.

Toen hij de deur achter zich sloot, trok Dorian Gray aan de bel, en
Victor kwam met de lampen, liet de gordijnen vallen. Dorian wachtte
ongeduldig, tot hij weg zou gaan. De knecht scheen voor alles
eeuwiglang tijd noodig te hebben.

Zoodra hij de kamer uit was, stortte Dorian op het scherm toe en trok
het weg. Neen, er was geene verdere verandering in het portret te
zien. Het had Sybil dood geweten, voordat hij het zelve nog wist. Het
werd de dingen van het leven bewust zoodra zij gebeurden. De slechte
wreedheid, die fijne lijnen om dien mond verwrongen had, was daar
ongetwijfeld gekomen op het oogenblik, dat het vergif was ingenomen.
Hij dacht er over na, en hoopte, dat hij eens die verandering zou zien
gebeuren onder zijne oogen. Eene rilling liep over hem, terwijl hij
dit hoopte. Arme Sybil! Wat een drama was het geweest. Zij had zoo
dikwijls verbeeld te sterven op de planken.