voornemens. Zij komen altijd te laat. Dat doen de mijne zeker.

--Goede voornemens zijn nuttelooze tegenstribbelingen tegen de wetten
van de natuur. Ze komen voort uit ijdelheid. Hun uitslag is nihil. Het
zijn wissels, getrokken op een bank, die niet uitbetaalt.

--Harry! riep Dorian Gray opeens, en hij zette zich bij hem; hoe komt
het toch, dat ik al dit drama niet voel, zooals ik het zou willen
voelen? Ik geloof toch niet, dat ik ongevoelig ben, vindt jij wel?

--Je hebt de laatste veertien dagen te veel dwaze dingen gedaan, om
dat te kunnen zijn, Dorian! antwoordde Lord Henry, met zijn zachten
glimlach van melancholie.

De jongen fronste even het voorhoofd.

--Ik vind dat geen prettige verklaring, maar ik ben blij, dat je mij
niet ongevoelig vindt. Dat ben ik waarlijk niet. En toch moet ik
bekennen, dat het gebeurde mij niet zoo aandoet, als het moest doen.
Het is voor mij niets dan een mooi slot van een mooi stuk. Het heeft
de verschrikkelijke schoonheid van een Grieksche tragedie, een
tragedie, waarin ik een groote rol speelde, maar niet gewond werd.

--Het is zeker een interessant geval, zei Lord Henry, die er een
verfijnd genot in vond te spelen met het naieve egoisme van den
jongen; heel interessant. Ik geloof, dat je het zoo kunt uitleggen,
dat de werkelijke tragedies in het leven meestal op zoo een
onartistieke manier gebeuren, dat zij ons afstooten door ruwe kracht,
absolute onsamenhangendheid, bespottelijke nutteloosheid, totaal
gebrek aan stijl. Ze geven ons een impressie van enkel dommekracht en
daar verzetten wij ons tegen. Maar een enkele maal komt er in ons
leven een tragedie met artistieke elementen voor. Zijn deze elementen
waar en levend, toch maakt het geheel een theatralen indruk op ons. Op
eens zijn wij niet langer de acteurs, maar het publiek. Of liever, wij
zijn beiden. Wij beschouwen onszelve en alleen het wonder van het
drama houdt ons als betooverd. Wat is er nu in dit geval gebeurd.
Iemand heeft zich uit liefde voor jou om het leven gebracht. Wel, ik
wou, dat mij ook eens zoo iets overkwam. Ik zou mijn geheele verdere
leven verliefd op mezelf zijn geweest. Maar de menschen, die mij
aanbeden hebben,--het zijn er niet veel: een paar--zijn zoo dom
geweest te blijven leven, lang nadat ik opgehouden had iets voor ze te
voelen, en zij voor mij. Ze zijn dik en vervelend geworden, en als ik
ze ontmoet, halen ze allerlei oude souvenirs op. O, dat geheugen van
een vrouw! Ik ken niets verschrikke