e gezichten en gemeene gebaren verandert, als zij
op het tooneel komt. Zij zitten als gemagnetizeerd naar haar te
kijken. Zij laat ze huilen of lachen, zij speelt op ze als op een
viool. Zij spiritualizeert ze, en dan voel je pas, dat ze toch
eigenlijk van hetzelfde vleesch en bloed zijn als jijzelf.

--Hetzelfde vleesch en bloed! Dat hoop ik niet! riep Lord Henry uit,
die door zijn binocle het publiek in de galerij beschouwde.

--Hoor maar niet naar hem, Dorian, sprak de schilder. Ik begrijp wat
je bedoelt en ik geloof in dit kind. Iedereen van wie jij houdt moet
iets buitengewoons zijn en een vrouw, die doen kan, wat jij van haar
vertelt, is braaf en edel. Je eigen eeuw te spiratualizeeren, dat is
iets heel moois. Als zij een ziel geven aan menschen, die altijd
zonder ziel leefden, als zij den zin voor het schoone kan wekken in
menschen, die altijd leelijk en vuil leefden, als zij hun egoisme kan
ontnemen, en kan doen huilen van verdriet, dat niet van hunzelf is, is
zij je aanbidding waard, is zij de aanbidding van de geheele wereld
waard. Ik geloof, dat je huwelijk uitstekend is. Sybil Vane is voor
jou geschapen. Zonder haar zou je niet compleet zijn.

--Dank je, Basil, antwoordde Dorian Gray hem de hand drukkend. Ik
wist, dat jij me begrijpen zou. Harry is soms zoo cynisch, dat hij me
bang maakt. Maar daar begint het orkest. Het is afschuwelijk, maar het
duurt gelukkig niet langer dan vijf minuten. Dan gaat het gordijn op
en dan zal je de vrouw zien, aan wie ik mijn heele leven geven zal,
aan wie ik gegeven heb alles wat goed in mij is ...

Na een kwartier kwam, onder een daverend applaus, Sybil Vane op. Ja,
ze zag er zeker allerliefst uit, een van de mooiste schepseltjes, die
hij ooit gezien had, vond Lord Henry. Er was iets van een ree in hare
schuwe bevalligheid en in hare groote, verschrikte oogen. Een lichte
blos, als de schim van een roos in, een zilveren spiegel, kwam op hare
wangen toen zij even rondzag in de volle, enthusiaste zaal. Zij trad
een paar passen achteruit en hare lippen schenen te beven. Basil
Hallward sprong op en applaudisseerde. Onbewegelijk, als in een droom,
zat Dorian Gray en staarde haar aan. Lord Henry tuurde door zijn
binocle en murmelde:

--Allerliefst! Allerliefst!

Het tooneel stelde voor een zaal in Capulets huis en Romeo, in
pelgrimsgewaad, was binnengekomen met Mercutio en zijne andere
vrienden. Het zoogenaamde orkest speelde een paar noten en het bal
begon. Sybil Vane bewo