samfamiliano.

La eblo ke sxi forgesu la pasintecon neniam bonsxancis sin prezenti al
sxi. Gxi rigardis sxin el la vizagxo de cxiu konato, gxi aperis subite
en la okuloj de nekonatoj kiam ununura vorto ilin komprenigis: "Jes,
_tiu_ S-rino Lidkoto, cxu vi ne scias?" Gxi elstarigxis salte antaux
sxi en la unua surmara tago kiam, trans la mangxcxambro, ekde la tablo
de la kapitano, sxi vidis pauxzi la migrantan lorneton de S-rino Lorino
Bulgxero kaj blankigxi kiel faligitan rolkurtenon la okulon malantaux
gxi. La sekvintan tagon, kompreneble, la kapitano demandis: "Cxu vi
konas vian ambasadorinon, S-rinon Bulgxeron?" kaj sxi respondis ke ne,
sxi malofte forlasas Florencon kaj ne vizitis Romon dum pli ol unu
tago ekde kiam Ges-roj Bulgxero atingis sian Italian postenon. Sxi
tiel alkutimigxis al tiuj frazoj ke sxi ripetis ilin sengxene. Kaj la
kapitano tuj sxangxis la temon.

Ne, kutime ne gxenis sxin pripensi la pasintecon cxar sxi jam
alkutimigxis al gxi kaj gxin komprenis. Gxi estis granda konkreta fakto
staranta sur sxia vojo kiun necesis ke sxi cxirkauxiru cxiun fojon kiam
sxi movigxis en iu ajn direkto. Sed nun, laux la lumo de la malfelicxa
evento sxin alvokinta el Italio--la subita neatendita anonco pri la
eksedzigxo de sxia filino kaj Horaco Pursxo kaj la reedzinigxo de
tiu filino kun Vilburo Barklejo--la pasinteco, sxia aparta mizera
pasinteco, elstarigxis antaux sxi kun akuzaj okuloj, farigxis, laux
sxia senordigita fantazio, kiel afliktita parenco subite eskapinta de
la flegistinoj kaj prizorgantoj kaj paradiganta publike la hororon
kaj mizeron kiujn, dum la longaj jaroj, sxi tiom pacience sxirmis kaj
izolis.

Jes, jen gxi staris antaux sxi dum la agititaj semajnoj post la alveno
de la novajxo--dum sxia senfina vojagxo el Hindio kie atingis sxin la
informletero de Leilino kaj la febra halto cxe sxia logxejo de Florenco
kie necesis ke sxi pauxzu kaj amasigu siajn havajxojn por komenci novan
survojigxon--jen gxi staris mokridetante al sxi kun nova malbonauxguro
sxajnanta diri: "Ho, sed _nun_ vi devas min rigardi, cxar mi estas ne
nur via propra pasinteco sed ankaux la nuntempo de Leilino."

Certe estis majstra tusxo de tiuj cxefironiistinoj de tondilo kaj
sxpinilo kiam ili elektis duobligi la sorton de la patrino en tiu de
la filino. S-rino Lidkoto cxiam imagis iom makabre ke, tiel rimarkinde
malsukcesinte utili al Leilino en aliaj manieroj, almenaux sxi povos
roli kiel avertilo. Sxi ecx malkonsentis sin defend