ncis ekkoni S-rinon Lorinon Bulgxeron. Tamen li
konis Nov-Jorkon kaj Nov-Jorko estis la sfinkso kies enigmon necesus al
sxi eklegi por ne perei.

En preskaux la sama momento kiam la penso trapasis sxian menson, liaj
klinigxantaj sxultroj kaj grizhara kapo reliefigxis kontraux la lumo
brileganta en la okcidento kaj li promenetis laux la malplena ferdeko
kaj sin faligis en la sxin apudantan segxon.

"Vi atendas ke la Barklejoj alvenu renkonti vin, cxu mi rajtas supozi?"
li demandis.

Neniam antauxe sxi auxdis iun eldiri la novan nomon de sxia filino kaj
eniris sxian menson la subita penso ke sxia amiko, kiu estis timida kaj
malklaresprima, jam dum la tuta vojagxo klopodis eldiri gxin kaj finfine
eligis gxin pafritme antaux sxi supozante ke se ne okazas nun la tauxga
momento, gxi okazos neniam.

"Mi ne scias. Kompreneble, mi kablogramis. Sed mi opinias ke sxi--ke
ili--estas ie cxe _li_."

"Ho, cxe Barklejo. Jes, proksime al Lenokso, cxu ne? Sed certe sxi
alvenos la urbon por vin renkonti."

Li diris tion tiel facile kaj nature ke mildigxis sxia propra
malkomforto kaj subite, antaux ol scii kion sxi intencas fari, sxi
ekhipotezis: "Povas esti ke ne placxas al sxi intermiksigxi kun homoj."

Ido, kies malatenta miopa rigardo fiksigxis sur la malrapide fluantan
akvon, turnigxis sur sia segxo por rigardi sian kunulinon.

"Kiu? Cxu Leilino?" li diris kun nekredema rido.

S-rino Lidkoto rugxigxis gxis sia senkolorigxinta hararo kaj repaligxis.
"Necesis al _mi_ multe da tempo--por alkutimigxi al gxi," sxi diris.

Lia rigardo kompatigxis milde, "Miaopinie, vi ekscios"--li pauxzis
sercxante tauxgan vorton--"ke la situacio estas alia nun--nepre pli
facila."

"Jen pri kio mi scivolas--jam ekde nia survojigxo." Nun sxi
nepre intencis paroli. Sxi pliproksimigxis, pro kio iliaj brakoj
intertusxigxis kaj sxi rajtis mallauxtigi la vocxon gxis nura murmurado.
"Vi vidu, mi cxion komprenis en fulmrapida ekpenso. Mia foriro al Hindio
kaj Siamo por tiu longa vojagxo min senigis je leteroj dum sinsekvaj
semajnoj. Kaj sxi ne deziris informi min antaux la vojagxo. Ho, _tion_
mi komprenas, kompatinda knabino! Vi scias kiom komplezema sxi estis
cxiam por mi, kiel sxi strebis indulgi min. Kaj sxi sciis, kompreneble,
en kia horora mensostato mi estos. Sxi sciis ke mi dezirus ekhasti
tujege gxis sxi kaj entrepreni haltigi la aferon. Tial sxi havigis al mi
neniam ajnan indicon pri io ajn kaj sxi ecx sukcesis silentigi la busxon
al Suzino S