olrigardis. "Ecx se ili alvenis en maltauxga momento,
vi estis certe felicxa bonsxancinte revidi ilin cxiujn cxe Leilino."

Sxi revenigis lian rigardon kun apenaux videbla rideto. "Ilin mi ne
vidis."

"Cxu ilin vi ne vidis?"

"Ne. Tio estas, mi vidis nur etan Cxarlotinon Vinon. Tiu infano estas
ekskvizita! Ni estigis interparoladon en la tago de mia alveno. Sed kiam
sxia patrino eksciis ke mi gastas en la domo, sxi telefonis al sxi,
postulante ke sxi tuj foriru. Tial mi ne revidis sxin."

La senkolora vizagxo de Ido rugxigxis. "Mi ne scias de kie vi alprenas
tiajn ideojn."

Sxi dauxrigis, kvazaux ne lin auxdinte. "Ho, kaj mi vidis ankaux Marnjon
Gxileson dum momento. Suzino Suferno alvenigis sxin al mia cxambro
la lastan vesperon, post la vespermangxo, kiam la aliaj cxiuj ludis
brigxon. Sxi havas bonvolan intencon--sed ne helpis multe."

"Sed kion vi faris en via cxambro vespere post la mangxo?"

"Nu, vidu, kiam mi konsciis ke alveni estis eraro--kiom embarasa
por Leilino estis mia alveno, mi volas diri--mi nur diris al sxi ke
mi estas tre laca kaj preferos resti supretagxe gxis la foriro de la
gastoj."

Ido, gxemante, frapigis la manon kontraux la brakon de sia fotelo. "Mi
scivolas kiom da cxio tio vi nur imagis!"

"Mi ne imagis tion ke Harjetino Fresbio ne petis vidi min, kvankam
sciante ke mi estas en la domo. Nek tion ke Marnjo Gxileso instigis
Suzinon, je la dek unua horo, suprenkontrabandi sxin gxis mia cxambro
kiam la aliaj ne scius kien sxi malaperis. Nek la teruran timon de mia
kompatinda Leilino ke S-rino Lorino Bulgxero, honore de kiu la festeno
estis arangxita, divenu ke mi estas en la domo kaj malhelpu ke sxia edzo
aljugxu al Vilburo la duan sekretaripostenon pro la kialo ke oni devigis
sxin tranokti sub la sama tegmento kiel lia bopatrino!"

Ido dauxre tamburumis sur sian fotelbrakon per maltrankviligitaj
fingroj. "Vi ne _scias_ ke iuj ajn el la agoj kiujn vi priskribas fontis
el la kauxzoj kiujn vi supozas."

S-rino Lidkoto pauxzis antaux ol respondi, kvazaux honeste strebante
taksi la pezon de lia argumentado. Tiam sxi diris en mallauxta vocxo,
"Mi scias ke Leilino suferegis timante ke mi malsuprenvenu al la
vespermangxo la unuan nokton. Kaj estis por mi, ne por si, ke sxi timis.
Leilino neniam timas por si."

"Sed la konkludoj kiun vi eltiras estas nepre sensencaj. Estas
mallargxpensaj virinoj cxie sed la virinoj alvenintaj cxe Leilino
konsciis nepre bonege ke ilia tiea cxeesto havigus al