oj de sxiaj juneco kaj socia rango devis havi, elmontris konon
pri la Nov-Jorka mondo kiu denove laux la tradicioj de S-rino Lidkoto,
devintus sugesti sekuran rangon en gxi. Sed en la fluida stato de la
aktuala socia etiketo, kion sugestis io ajn krom tio kion sugestis iliaj
cxapeloj--ke neniu scipovas antauxscii kio estas okazonta poste?

Ili sxajnis, almenaux, frekventi aron da senokupaj kaj ricxegaj homoj
estigantaj la samajn gestojn kaj girantaj sur la samaj pivotoj kiel
la filino de S-rino Lidkoto kaj la amikinoj de tiu: iliaj Korinoj
kaj Matinoj kaj Mabelinoj sxajnis esti baldaux malkasxontaj konatajn
familinomojn kaj foje unu el la parolantinoj, resumante diskutadon kies
komencon S-rino Lidkoto ne auxdis, proklamis kun impeta memfido: "Cxu
Leilino? Ho, _Leilino_ bonfartas."

Cxu povus temi pri _sxia_ Leilino, scivolis la patrino kun akra tremeto
de anksieco? Se ili nur konsentus mencii familinomojn! Sed ilia
interparolado saltetis elipse de aludo al aludo, iliaj interrompitaj
frazoj pendis super senfundaj fosajxoj da konjektado kaj ili naskigis en
sia perpleksigita auxskultanto la senton ke ili parolas malpli pri siaj
intimaj amikoj ol pri la tuta vivanta homaro.

Sxia malnova amiko Franklino Ido povintus informi sxin eble. Sed jen
estis la lasta tago de la vojagxo kaj sxi ne ankoraux estigis la
kuragxon peti tion de li. Kiom ajn grandega estis la gxojo kiun sxi
spertis ekvidinte lian nomon sur la pasagxerlisto kaj lian amikan
barbhavan vizagxon en la homamaso staranta apud la ferdeka balustrado
cxe Cxerburgo, ankoraux sxi nenion diris al li krom en la momento de
ilia renkontigxo: "Kompreneble, mi iras cxe Leilino."

Sxi diris nenion al Franklino Ido cxar cxiam sxi hezitis instinkte enigi
lin en sian intimularon. Sxi certis ke li kompatas sxin, pli kompatas
sxin eble ol iu ajn alia. Sed cxiam li honoris sxin plej altagrade
malkonsentante elmontri tiun kompaton. Lia sinteno permesis sxin imagi
ke tiu kompato ne estas la bazo de lia sento pri sxi kaj parto de sxia
gxojo pri lia amikeco kun sxi konsistis el tio ke lauxsxajne tio estis
sxia ununura socia rilato ne dependanta de sxia socia stato, la ununura
rilato en kiu sxi povis pensi kaj senti kaj konduti kiel iu ajn alia
virino.

Nun, tamen, dum la problemo de Nov-Jorko pliproksimigxis, sxi komencis
bedauxri ne esti parolinta, almenaux ne esti pridemandinta lin pri la
aludoj subauxditaj de sxi survoje. Li ne konis la du virinojn apud sxi,
li ecx neniam bonsxa