rolumo kaj hastantaj servistoj kaj en tiu vasta malkutima
konfuzo ekvidi Leilinon, sencxapelan, ridantan, auxtoritatan, dum
stranga juna viro gxoje ehxadis sxian saluton kaj transkomunikis
sxiajn ordonojn. Tamen ekde kiam S-rino Lidkoto tenis sian filinon
kontrauxbrusten kaj auxdis la filinon diri kontrauxorelen "Cxio en ordo,
vi maljuna karulino!", cxiu cetera sento perdigxis en la profunda efekto
de bonfarto kiun estigis la nura cxirkauxbrako de Leilino.

La efekto restis ankoraux cxe sxi, varmigante sxiajn vejnojn kaj
tremetigante placxe sxian koron dum sxi supreniris al sia cxambro
post la tagmangxo. Iom limigite pro la cxeesto de vizitantoj, kaj
ne tro bedauxrante la bezonon prokrasti dum kelkaj horoj la "longan
interparoladon" kun sia filino pri kiu sxi sentis sin iel tremete
malpreta, sxi retirigxis, pretekstante lacigxon, al la helluma luksa
dormcxambro en kiun Leilino foje kaj refoje pardonpetis pri la bezono
sxin kunpremi. La cxambro estis pli granda kaj pli luksa ol iu ajn el
sxia Florenca apartamenteto. Sed cxefe imponis al sxi ne la nivelo de
ricxeco sugestita per la vocxtono de sxia filino kiam sxi aludis la
cxambron nek la finpretigo kaj la komplekso de ties meblajxoj. Temis pri
la aspekto kiun la cxambro kunhavis kun la cetero de la domo, kaj kun
la perspektivo de la subfenestraj gxardenoj, tiu sxajna apartenado al
aparta "establajxo"--al io solida, agnoskita, fondita sur sakramentoj
kaj precedentoj kaj principoj. Nek la loko nek Leilino nek Vilburo
elmontris ion ajn sugestantan pasion aux dangxeron. Ilia interrilataro
sxajnis tiel komfortiga kiel ilia meblaro kaj tiel respektinda kiel ilia
banksaldo.

Estis tio, el la tuta konfuza sperto, kio plej konfuzis S-rinon
Lidkoton, kiu havigis al sxi samtempe la plej profundan senton de
sekureco por Leilino kaj la plej fortan senton de antauxtimo pro sxi
mem. Jes, estis en la kompleto kaj la kompakto de la bonfarto de Leilino
io kiu premis. Ido pravis. Sxia filino ne bezonis sxin. Leilino, en la
momento de sia unua cxirkauxbrako, senkonscie pravigis la fakton uzante
la saman frazon kiel Ido mem, kaj la du junaj virinoj kun la cxapeloj.
"Cxio estas en ordo, vi maljuna karulino!" sxi diris. Kaj sxia patrino
sidis sole, penadante sin situigi en la novan aferarangxon bildigitan de
tia certeco.

Sxia unua distinga sento estis senlogika rankoro. Se tia sxangxigxo jam
estis alvenonta, kial gxi ne alvenis pli frue? Jen sxi estis, virino ne
ankoraux maljuna, kiu komp