kiajn
fisxojn ni celas, tiajn ni kaptas.

MICXJO. Cxu vi permesas al mi fari unu demandon?

KARRI. Volonte.

MICXJO. Cxu vi renkontis patron de Esko, la botiston Tobio, en la
Mezvoja-drinkejo?

KARRI. Jes, mi lin renkontis revenante el la urbo.

MICXJO. Cxu vi tiam interparolis pri edzeco inter Esko kaj via
edukatino? Eble sxerce?

KARRI. Pri io simila ni diskutis, kaj certe mi diris pli ol mi estus
dirinta sen iom da haladzo en cxi tiu supra cxambro. Verdire, mi
amuzis min sxercante kun la maljunulo; se li min efektive kredis kaj
laux tio agis, mi treege mallauxdas mian petolajxon en la drinkejo.

MICXJO. Ne cxagrenigxu. Ili ambaux, patro kaj filo, estas naivegaj
kamaradoj, kaj, kiel vi scias, la naivulo ofte ne povas distingi
sxercon kaj veron.

KARRI. Kaj pro tio vi eble nun trovigxas tie cxi?

MICXJO. La afero tute ne estas grava. Vi vidas mem, ke gxi ne tusxas
lian koron. Li mangxas, trinkas kaj luktas kaj laste vin dankos je
sia foriro. Mi konas lian karakteron kaj certigas al vi, ke li ne
diros ecx unu vorton pri la eraro, se vi nur ne ofendos lin. La afero
estu finita, almenaux gxi ne malhelpu vian festgxojon.

KARRI. Nian gxojon jam malgajigis la malapero de muzikisto.--Jakobo,
de kie havigi alian?

JAKOBO. Laux mia opinio ni jam dancis suficxe. Mi farus novan
proponon.

KARRI. Nu, diru!

JAKOBO. Jen via herbejo atendas falcxilon, tie cxi dekoj da viroj;
permesu nin falcxi la herbon antaux ol malaperas la matenroso kaj en
dauxro de kelkaj minutoj tio estos farita.

1:A GASTO. Tion ni faru, Karri.

KARRI. Cxu mi laborigu miajn gastojn?

JAKOBO. Ne estus laboro, nur gaja ludo por la gastoj; cxiuj estas
pretaj ekkomenci, la viroj iros unuavice kun la falcxiloj, la virinoj
sekvos kun rastiloj. La herbejo jam pagis al ni po unu mangxo.

2:A GASTO. Estos plezurega laborfesto.[5]

1:A GASTO. Nun havigu falcxilojn de la najbaroj. (Kelkaj gastoj
eliras el la malantauxo.)

KARRI. Estu do laux via deziro kaj ni iru por nin provizi per
laboriloj. (Karri, Jakobo, Greto kaj ceteraj eliras dekstre.)

MICXJO (sola). Esko ankoraux restas sur sia ekskurso. Estus amuze
vidi lian mienon de tie revenante.--Mi volus lasi lin, se la
vojagxmono nin ne unuigus. Sed tagon post tago gxi malpliigxas, cxar
tre sxparema mi ne estas, kaj kiam la monujo estos malplena, tiam
malaperos Micxjo Vilkastus. (Esko envenas furioza kun cxapelo en
la mano, la hararo estas malorda kaj sxajnas sxirita, sub la okulo
vidigxas