. Sed mi petegas vin, ne igu min
al la jugxeja kunsido pro tiu afero!

ANDREO. Ne, ne, trankviligxu!

ESKO. Vi bonulo! Kiamaniere mi vin rekompencos?

ANDREO. Mi ne bezonas rekompencon.

ESKO. Nekomparebla viro! Senpage mi faros al vi botojn gxis via
morto.

ANDREO. Nu, se vi volas.

ESKO. Jes, mi faros!--Nu, onklo kaj mia pli juna frato, Ivaro, la
providenco tamen min helpis el tiu malfelicxo.--Sed de kie vi venas
kaj kiu estas tiu cxi?

ZAKARIO. Ni revenas el la urbo.

IVARO. Kaj tiu estas nia amiko, kiu felicxigos nin.

ESKO. Pro kio onklo lin kondukas per sxnurego?

IVARO. Gxi estas ligajxo de amikeco, kompreneble.

ESKO. Klarigu al mi la aferon.

IVARO. Cxu vi ne atentas la mallongan hararon, pintbarbon kaj makulon
apud la nazo?

ESKO. La granda sxtelisto!

ZAKARIO. Gxuste la sama.

IVARO. Ni lin lerte ekprenis en la Mezvoja drinkejo.

ESKO. Kia bonsxanco!

IVARO. Nur sepcent talerojn!

ESKO (aparte). Kia bonsxanco! Tio kauxzos grandan gxojon en mia hejmo
kaj savos ankaux min.

ZAKARIO. Sed auxdu, nevo mia, hodiaux ja devis okazi via postedzigxa
festo?

IVARO. Estas ja vere! Pro kio vi staras tie cxi?

ESKO. Ho, ve! Al mi okazis kruela malprospero. Mian fiancxinon oni
trompe donis al alia kaj mi kiel frauxlo devis reveni. Gxis nun mi
restis survoje, dank' al Micxjo Vilkastus. Li ankaux min trompis. La
dekdu talerojn, kiujn mia patrino donis al mi por la edzigxo, li
fordrinkis, plue vangfrapis min kaj forkuris, gxuste tie cxi. Mi
decidis ne plu reveni hejmen, sed migri alilanden. Nun mi tamen
kredas, ke la afero sxangxigxis.

IVARO. Certe jes, ne timu! Ni ankaux faris malprosperan vojagxon, sed
tiu nia felicxbirdo (montrante Niko'n) rebonigos cxion. Nun mi tute
kuragxe revenos; ecx tuj mi konfesu, ke ni la monon fordrinkis, sed
jen anstatauxe sepcent taleroj kaj en dometo de nia patro oni
lauxte de gxojo huraos.

ZAKARIO. Tamen ne sciigu, ke mi vin akompanis en la urbo je via
drinkado.

IVARO. Ho, ne, mi diros, ke mi vin ne renkontis antaux ol cxe la urba
impostejo je mia foriro. Estu trankvila, onklo, mi savos vian dorson.

ZAKARIO. Mian dorson?

IVARO. Jes, la vian, Esko'an kaj mian propran.

ESKO. Ha, kia mirega sxangxo! Nun ni deziregas atingi la hejmon,
heroe kvazaux venkintoj en la milito. Tian felicxon ni ne meritis. Ni
danku la providencon!

IVARO. Ni danku la providencon; gxi sxteligis tiun viron por savi
nin, mizerulojn.--Sed mi sentas teruran malsaton. Cxu via sako