in.) Starigxu, Andreo, kaj ni refarigxu
amikoj.--Li ne plu spiras. Estas farita! Unu en cxerko, la alia en
katenoj, tiel finigxis la edzigxovojagxo. Mortinta li estas! Estas
farita! (Ivaro, Zakario kaj Niko alvenas veturante, sidantaj en la
veturilo.) Venu kaj vidu mian grandan krimon!

ZAKARIO. Haltu! (Ivaro haltigas cxevalon.) Kio okazis?

ESKO. Venu kaj vidu fruktojn de kolero kaj peko!

IVARO. Mia frato, Esko! Kia terurajxo?

ESKO. Estas farita!

ZAKARIO. Cxiuj lasu la veturilon! (Ili malsupreniras.) Ligu la
Brunulon tie je la pino. (Ivaro dekstrenigas la cxevalon. Zakario
kondukante Niko'n per sxnurego, ligita je la piedo, proksimigxas al
Esko.) Esko, nevo mia, kion vi faris?

ESKO. Bonan tagon! Mia farajxo estas tie. Jen kusxas la tajloro, kiel
ofersxafo de mia kolero. Sed gxi estas kiel puno al mi. (Ivaro
alvenas.)

IVARO. Cxu vi mortigis tajloron?

ESKO. Bonan tagon! Aux eble jam estas vespero.--Jes, Ivaro, vi estas
pli juna, prenu ekzemplon de mi kaj neniam donu superforton al viaj
pasioj. Mi viron mortigis, tio farigxis puno al mi. Sed ho, tajloro,
kiu devis lasi sian vivon pro tio. (Zakario ion subparolas al Esko.
Esko ekkuras, sed sin returnas post kvin ses pasxoj.) Ne, onklo, mi
ne volas forkuri. La konsciencriprocxoj moderigxas pro la puno de l'
registaro. Mi do ricevu la difinitan nombron sur mian dorson, cxar
tion mi meritas. Kaj poste: marsxu tien, kie la nuboj kaj la tero
intertusxigxas kaj oni veturas per boacoj. Tien, tien la sxtato
forigas siajn krimulojn. La ebrieco malaperas el mia kapo kiel cindro
en la vento. Nun mi estas tute malebria. (Andreo movigxas.) La
tajloro ankoraux vivas! Amiko mia, Andreo!

ANDREO. (Sidigxas peze ekgxemante.) Cxu mi ankoraux restas tie cxi?

ESKO. Jes, amiko mia! Dank' al Dio, ke vi revivigxis! Mi petas de vi
pardonon de mia tuta koro!

ANDREO. Mi vizitis malproksimajn landojn, parolis fremdajn lingvojn
kaj vidis multajn homojn.--Antaux kiel longe, Esko, vi kunpremis mian
gorgxon?

ESKO. Antaux apenaux tri minutoj.

ANDREO. Diru almenaux tridek jaroj.

ESKO. Ne pli ol tri minutoj, kredu min!

ANDREO. Vera miraklo!

ESKO. Starigxu, frato mia! (Helpas Andreo'n starigxi.) Kiel vi nun
fartas?

ANDREO. Mi estas sana kaj sobra.

ESKO. Sana kaj sobra! Kia felicxo!--Sed mi estus perdita, se vi
lauxlegxe persekutus min.

ANDREO. Mi tion ne faros.

ESKO. Kunpremi gorgxon de alia estas ja bestiale kaj mi devus esti
severe punata. Jes, tion mi meritus