faligis min; mi
estus ja tion sentinta. Sed vi estas vulpo, tre ruza vulpo kaj vi
tenas mian vojagxmonon; nu, nu, venos la tago de kalkulraporto, jes,
Micxjo, gxi venos. Sed tie cxi mi devas klarigi unue alian aferon.
(Sin turnante al Jakobo.) Jes, divenu pro kio mi trovigxas
tie cxi?

JAKOBO. Diveni estas nebezone, cxar vi ja mem jam rakontis pri tio.
Vi ja alvenis por sciigxi cxe la auxguristo pri la sxtelisto de l'
grafo, por gajni sepcent talerojn.

ESKO. Estas indiferente pri la grafo kaj sxtelisto. Pro tio mi ne
venis, la afero estis alia kaj pli grava.

JAKOBO. Vi do estas mensogisto.

ESKO. Ne fierigxu! Mi ne estas mensogisto, sed vi estas rabisto.
Fiancxinon, preskaux ligitan fiancxinon, vi rabis de mi, Greton vi
rabis de mi.

JAKOBO. Sxi mem atestu, cxu mi sxin rabis.

ESKO. Sxi eble mensogas egale kiel vi.

JAKOBO. Se sxi mensogas, certe tiu rabo placxis al sxi.

ESKO. Bone, vi kontrauxdiras vin mem. Auxdu, Micxjo Vilkastus, cxar
mi alkrocxigxos al cxiu hoko kaj nodo, kiu sin prezentas en tiu
afero.--Diru al mi kie logxas la vilagxa helpa jugxanto?

JAKOBO. Ni ne bezonas helpan jugxanton.

ESKO. Mi bezonas lin.--Diru bonvole, kie li logxas! Cxar sciu,
proceso farigxos. La fermanon de l' registaro mi vokas pri helpo, kaj
certe vi ne ridos, kiam surgenue vi rampos sur la planko en la jugxa
sidejo, petante de mi pardonon. Tion mi instruos al vi,
dancomajstro!--Cxu vi ne hontas forlogi honestan fiancxinon de alia,
vi, bovido, lignocxevalo, gudrita piceradiko! Eble igus vi min sekigi
mian mentonon, bovido!

JAKOBO. Cxu mi bovido?

ESKO. Bovido, bovido, bovego, senkorna rondkapa Blankmakulo,
preta por marsxi al foiro de Anianpelto.--Kion vi respondas al tio?

JAKOBO. Vi sercxas konflikton kaj mi emas cxiam gxin eviti, kaj
infana mi estus, se min incitus la vortoj de viulo.

ESKO. De kiulo? Diru!

JAKOBO. De tia tetraido.

ESKO. Atentu, Micxjo! Li nomas min tetraido.

MICXJO. Viavice, nomu lin ree bovido.

ESKO. (Hezite rigardante Micxjo'n. Al Jakobo). Estas indiferente kiel
ajn vi min nomas. Mi estas viro, kiu restas je metio jam lernita. Mi
ne bezonas pro manko de laboro ekruligxi en marcxoj kaj kampoj, kiel
unu alia, kiun mi bone konas. Ni memoru la proverbon: Kvino da
oficoj, sesobla la malsato.--Tion oni diras. Afero estas jena: Cxiu
parohxo zorgu pri siaj almozuloj, ne farinte ilin sxargxo por alia
parohxo. Tio estas jura kaj gxusta; cxar almozulo estas sekalvermo,
kiu ne ekzistus, se