devos kredi, se plue la kondukilojn ni detrancxos kaj en
la femuron de Brunulo faros vundajxon, kiun gxi ricevis en la tumulto
dum la batalo kontraux la rabistoj. Cxio tio cxi sxajnas tre kredinda
kaj niaj propraj sangkrustaj cikatroj faras la ceteron, estu certa
pri tio!--Kredu min, cxio prosperos. Trankvile ni nun ekveturu al via
hejmo.

IVARO. Estu tiel! Mi konsentas al la ruzo, gxi prosperu aux ne. Al
diablo cxio!--Onklo, kiel ni ricevos duonlitron da brando?

ZAKARIO. Ne ecx guteton antaux ol en la Mezvoja drinkejo.

IVARO. Ni do tuj rapidiru, onklo! Pro kio malgxoji!

ZAKARIO. Ni ekveturu, sed memoru vin konduti dece kontraux
vojagxantoj dumvoje. Vi posedas kuragxon kaj karakteron de via
patrino, bonan kuragxon, sed ne sxiajn largxajn sxultrojn, nek
fortecon vi havas pli ol ermeno, kaj la entreprenoj de tiaj personoj
povas malbone finigxi. Neniu, kiun li ne incitus, neniu, kiu lin
evitus ataki, neniu, kiu restus je distanco de li; jes, Ivaro, via
kunesto estas dangxera.

IVARO. Mi ja promesas dece min konduti dum la tuta vojagxo.

ZAKARIO. Tion vi faru cxiam; kredu min, tio estas plej sagxe por
vi!--Malfortulo iras kurban vojon, englutas multajn maldolcxajn
fruktojn, multajn fivortojn, cxiam komparante la insultajxojn kun sia
neforteco, tiamaniere li sxteliras tra la mondon pli sendifekta ol
giganto, kiu fidas al sia forteco.

IVARO. Sed vidu, la galo sentigxas amara!

ZAKARIO. Malfortulo havas aux ne havas galon. Nur tiam la amareco sin
sentigas, kiam li, kompreneble, scias estri sian humoron, kaj tiam li
estas diablo; ne mire: li revengxos.--Kredu miajn vortojn: malforteco
estas felicxo, se ni gxin uzas nur prudente.

IVARO. Pleja felicxo tamen estus, se forteco kaj atenteco kunigxus.
Se mi estus forta kiel urso, neofendema kiel sxafo, sagxa kaj
singardema kiel vulpo, la fajrokula vostsvinganto de l' arbustoj,
tiam mi trairus milojn da mondoj kvazaux sago de sorcxisto.

ZAKARIO. Tiom da bonaj ecoj al neniu estas donitaj, jen legxo de l'
vivo. Sed nun ni ekiru kun beno! Iom min timigas, kiel finigxos nia
vojagxo.

IVARO. Se ni nur ricevus knabinon belan en nian veturilon!

ZAKARIO. Kion plu, vi mallertulo! Ni ambaux estos jam suficxa sxargxo
por via cxevalacxo. Neniun inon en nian veturilon, ho ne, knabo mia.
Nun ni ekiru! (Ili foriras. Niko envenas el maldekstre, Eriko el
dekstre.)

NIKO. Bonan tagon, malnova kamarado mia! Kiajn novajxojn el via
vilagxo?

ERIKO. Mi ne konas vin.

NIKO. Kvank