perditan monsumon.

ZAKARIO. Lia eksterajxo?

NIKO. La kapo estas de verto gxis la frunto kvazaux nudigita de
skabio, sub la frunto du rugxaj okuletoj rigardacxas, kaj sub la
dekstra estas nune ia flavblua ornamajxo; plie lia vizagxo havas
formon de rapo kaj koloron de brando. Jen lia eksterajxo, kaj mi
garantias, gxi estas eksterajxo de plej granda fripono sur la
terglobo.

IVARO. Portreto de mia onklo. Mi ekkoleregas. Brulstampon de fripono
la legxo gxis nun ne tute povis alpremi sur kapon de onklo. Mi
ekkoleregas pro mia onklo.

ZAKARIO (al Niko). Cxu vi nomis min sxtelisto?

NIKO. Cxu mi nomis vin sxtelisto?

ZAKARIO. Mi demandas vin: cxu vi nomis min sxtelisto?

NIKO. Mi demandas vin: cxu mi nomis vin sxtelisto?

ZAKARIO. Tion vi faris, cxefsxtelisto!

NIKO. Tion pruvu, kaj pruvu ankaux, ke mi estas cxefsxtelisto.

IVARO (aparte). Plie, plie, laux tia maniero!

ZAKARIO (aparte). Bandito!

IVARO. Onklo, ni frakasu la malhonorulon!

ZAKARIO. Ne, Ivaro, kial agi infane kaj nin pereigi pro la paroloj de
tiu ridindulo?--Sed li estas spriteta. Hi hi hi! Vere, li estas
iomete, kaj pro tio li ricevu ektrinkon. Ektrinkon, mastro, alportu
al li ektrinkon! (La mastro versxas ektrinkon en busxon de Niko.)
Cxiun genieron, ecx etan kiel pedikovon, oni devas sxati. Kaj tio
estis spritajxo, kvankam tre malgrava. Nun, ektrinkon gxi tamen
valoras.--Ivaro, jam estas tempo ekveturi, kaj kun gxojo ni nun tion
faras; mi scias, ke vi nun deziras atingi la hejmon, kvankam antaux
nelonge vi gxin timis alproksimigxi. En unu momento cxio povas
sxangxigxi.

IVARO. Jxus malricxa kiel rato, nun posedanto de sepcent taleroj! Cxu
mi do timus la hejmon, ecx kvankam mi estus malsxpareginta dekfoje
pli?

ZAKARIO. Ni revenos kvazaux sinjoroj.

IVARO. Ili bonvenigos min kvazaux grandsinjoron.

ZAKARIO. Bone!--Ni rapidu!

LA MASTRO (aparte). Mi volas iomete pliigi la petolsxercon. (Lauxte.)
Bonvolu atendi, mi petas vin. La viro estas kaptita en mia domo kaj
je la kapto mi helpis vin; pro tio mi ricevu trionon de la promesita
rekompenco.

IVARO. Hontu, mastro!

ZAKARIO. Kontentigxu kun kvin taleroj.

LA MASTRO. Bonaj najbaroj, estu justaj. Mi petas trionon, gxin vi
sxuldas al mi.

IVARO. Al infero, mastro! Cxu vi intencas malheligi mian felicxon, vi
satano, cxirkauxata de bluaj flamoj?

ZAKARIO. Ni silentu en lia cxambro. (Aparte al Ivaro.) Lasu min
klarigi la aferon kun li. (Iras flanken kun la mastro.) Inter kvar
ok