j ne toleras riprocxon.--Vangfrapon mi
ricevis de li. Bone!--Se mi estus lin atinginta, certe kun pliigxo mi
estus lin paginta. Sed je proksimigxo de dangxero li cxiam estas
rapidpieda. Senkauxze lia nomo ne estas Vilkastus (viglulo).

ANDREO. Ruzulo li estas!--Oni invitis min por ludi je via festo, kaj
laux ordono mi tie cxi vin atendis. Nun vin mi renkontas, sed ne vian
fiancxinon.

ESKO. Neniu fiancxino ekzistas. Sxi lasis min jam antaux la edzigxa
soleno kaj prenis alian. Abomena trompo, senkonscienca ago! Sed mi
komencos teruran proceson kontraux ili.

ANDREO. Kiun sxi prenis?

ESKO. La lignosxuiston; ni ja cxeestis je ilia edzigxofesto.

ANDREO. Mi kompatas vian perdon, kiu vian koron tre tusxas.

ESKO. Senlime, jes!--Diabla Micxjo, kiu forkuris de miaj ungegoj! Mi
agus kun li tiel, tiele! (Li ebriigxas.)

ANDREO. Granda ruzulo!--Bagatelo ja estis, ke la knabino ne estis pli
ricxa. Ni ja kantas: "Se amon nur posedas ni, ricxecon al ni donas
Di'." Tiel estas, cxu ankaux vi tion kredas?

ESKO. Certe vi estas prava.--Kun Micxjo mi ankaux procesos. Eble vi
inter la arboj vidis kiel li min vangfrapis?

ANDREO. Mi ne vidis.

ESKO. Diru absolutan veron!

ANDREO. Ne, ne, mi ne vidis.

ESKO. Atentu, se vi devus meti du fingrojn sur la libron! (Biblion.)

ANDREO. Mi ripetas, mi nenion vidis. Pro Dio, ne igu min al la
jugxejo; mi gxin timas kvazaux inferon.

ESKO. Mi konsideru pri la afero. Sed nun mi eble mortos.

ANDREO. Dio gardu nin! Kial?

ESKO. Sxajnas al mi, ke mia korpo kaj animo solvigxas en la aero.

ANDREO. Ankoraux vi ja estas sendifekta.

ESKO. Mi ricevas flugilojn sur la dorson kaj voston sur la postajxon
kaj levigxas en la alteco.

ANDREO. Sur la tero vi ankoraux staras, kiel mi, la peka homo.

ESKO. Vian vocxon mi malbone distingas gxis cxi-alte. Kion vi diris?

ANDREO. Sur la tero vi staras.

ESKO. Sed mia spirito turnigxas sur poluso de la cxielo.

ANDREO. Vi malgxojigas min.

ESKO. Tio estas tre amuze. Tero kaj cxielo faras transkapigxon kaj
vi, Andreo, sxajnas al mi rondiri kiel simio sur la foira kampo kaj
tamen mi volus vin ameme kisi. Certe tio estas morto, kaj mi ricevas
satanan kuragxon. Hih! Nun mi batalus kun legioj.

ANDREO. Vi ja drinkis?

ESKO. Ecx tion mi faris. Du bonegajn ektrinkojn mi jxus prenis el la
posxbotelo de Micxjo.--Sed nun la tempo plenumigxis, kaj ni cxiuj
devas foje morti; kredu min!

ANDREO. Cxu vi iam antauxe ebriigxis?

ESKO. Verdire, nenia