drinkejo. La sentauxgulo ankoraux restas en la
urbo, kien li ekveturis jam antaux unu semajno. Imagu al vi la
malplezuron, kiun li kauxzis al ni. Ni sendis lin tien por venigi la
festregalajxojn kaj gxis la hierauxa mateno Marto atendis lian
revenon. Sed tiam panjo perdis paciencon, ekkuregis de najbaro al
najbaro, havigante iom de tie, iom de cxi tie, kaj arangxita nun
staras la festtablo atendante la gastojn. Oni devas konfesi,
energiulino sxi estas.

ZEBEDEO. Ni revenu al via pli juna filo, kiu bedauxrinde, el sia
brusto forigis cxiujn feojn de moraleco.

TOBIO. Pri li mi tute ne cxagrenigxas, cxar mi scias kiel lia vivo
fine sxangxigxos. Li similas al sia onklo, mia frato, kiu ankaux en
sia juneco malmodere klinis la glason, sed nun, depost tridek jaroj
ecx guteton ne gustumis. Sian onklon li similas, tion pruvas lia tuta
estajxo, jen kial mi ankoraux havas bonan esperon pri li. Tamen je
sia reveno lin atendas severa bastonado, ja--ah, gxin li vere
meritas, kaj veku gxi lian konsciencon. Sed ni lasu la kanajlon kaj
parolu pri mia pliagxa filo, Esko, kiu en tiu vespero alportos al ni
gxojon kaj plezuron. Baldaux li alvenos kun sia bela edzino. Cxe tiu
vojdisigxo la tajloro Andreo promesis ilin atendi kaj kun viglegaj
tonoj de fajfilo konduki la junan paron al nia platajxdometo. Ni
rapidu hejmen por ilin bonvenigi. Vi, kantoro, kantu la mangxopsalmon
por pliigi la solenecon cxe la festo por mia filo.--Ni ekiru!
(Ili iras. Micxjo kaj Esko venas. La porvojagxa sako de Esko estas
malplena. Micxjo sidigxas sur sxtono.)

MICXJO. Mi estas laca kiel hundo.

ESKO. Kaj mi malsata kiel vintra lupo, sed rememoro pri la multaj
malagrablajxoj de tiu edzigxvojagxo iafoje cxesigas la malsaton.

MICXJO. Forgesu la pasintajxojn kaj estu danka por ke vi prosperis
eliri sen pli gravaj sekvoj. Se la Karrianoj estus vin kaptintaj, el
kio ne multe mankis, versxajne vi nun ne pasxus tie cxi.

ESKO. Mi ankoraux ne pentas miajn tieajn farojn, cxar oni tie min
trompis senhontege. Mia konscienco tute ne kulpigas min pro la
renversita mangxotablo cxe Karri, la frakasitaj fenestroj kaj la
specigita violono de Timoteo, sed mia humoro malheligxas, memorante
la hejmon de kie mi forestis pli ol tri semajnojn.--Micxjo! mia menso
estas kvazaux de mortiginto. Rakontu al mi ion distran, Micxjo,
gajigu la homan koron.

MICXJO. Cxu vi deziras auxskulti pri sinjoro Munkhauxzo kaj liaj
vojagxoj?

ESKO. Jes!--Ne, ne rakontu pri io ajn; mi nun dezi