rricrepo
defensitaverat: non erubuerit esse puer Christi tui, et infans fontis tui,
subjecto collo ad humilitatis jugum, et edomita fronte ad crucis
opprobrium.

{128}

4. O Domine, Domine, qui [Sidenote: Ps. 143, 5.]_inclinasti coelos, et
descendisti; tetigisti montes, et fumigaverunt_: quibus modis te insinuasti
illi pectori? Legebat, sicut ait Simplicianus, sanctam Scripturam, omnesque
Christianas litteras investigabat studiosissime et perscrutabatur; et
dicebat Simpliciano non palam, sed secretius et familiarius: "Noveris me
Christianum jam esse." Et respondebat ille: "Non credam, nec deputabo te
inter Christianos, nisi in ecclesia Christi videro." Ille autem irridebat
dicens: "Ergo parietes faciunt Christianos?" Et hoc saepe dicebat, jam se
esse Christianum; et Simplicianus illud saepe respondebat, et saepe ab illo
parietum irrisio repetebatur. Amicos enim suos reverebatur offendere
superbos daemonicolas, quorum ex culmine Babylonicae dignitatis, quasi ex
[Sidenote: Ps. 28, 5.]_cedris Libani_ quas nondum _contriverat_ Dominus,
graviter ruituras in se inimicitias arbitrabatur. [Sidenote: Mat. 10. 33.
Luc. 9, 26.]Sed posteaquam legendo et inhiando hausit firmitatem, timuitque
negari a Christo coram Angelis sanctis, si eum timeret coram hominibus
confiteri, reusque sibi magni criminis apparuit erubescendo de sacramentis
humilitatis Verbi tui, et non erubescendo de sacris sacrilegis superborum
daemoniorum, quae imitator superbus acceperat; depuduit vanitati, et
erubuit veritati, subitoque et inopinatus ait Simpliciano, ut ipse
narrabat: "Eamus in ecclesiam; Christianus volo fieri." At ille non se
capiens laetitia, perrexit cum eo. Ubi autem imbutus est primis
instructionum sacramentis, non multo post etiam nomen dedit, ut per
Baptismum regeneraretur, mirante Roma, gaudente Ecclesia. Superbi
[Sidenote: Ps. 111, 10.]_videbant, et irascebantur; dentibus suis
stridebant, et tabescebant_: servo autem tuo* [Sidenote: Ps. 39,
5.]_Dominus_ Deus erat _spes ejus_, et _non respiciebat in vanitates et
insanias mendaces_.

5. Denique, ut ventum est ad horam profitendae fidei, quae verbis certis
conceptis, retentisque memoriter, de loco eminentiore in conspectu populi
fidelis Romae reddi[190] solet ab eis qui {129} accessuri sunt ad gratiam
tuam, oblatum esse dicebat Victorino a presbyteris ut secretius redderet,
sicut nonnullis qui verecundia trepidaturi videbantur offerri mos erat;
illum autem maluisse salutem suam in conspectu