aj venkas!
Li forpashis de la fenestro kaj lia rigardo glitis al la biblioteko.
Li malfermis la tirkeston kun geografiaj libroj kaj momenton li
serchis ion en ghi, sed sensukcese.
"Silvio, chu vi prenis de chi tie landkartaron?"
"Mi havas ghin, patro," diris Georgo.
"Ho--vi ankorau maldormas? Iru jam dormi, kaj ankau vi, Silvio!"
"Kaj kion vi respondos al ili?" demandis sinjorino Welch, kiu
intertempe tralegis la telegramon kaj nun kune kun Georgo studis
landkarton de Alasko.
"Mi ankorau ne scias," respondis la kuracisto. "Sed mi devas solvi
la problemon, kaj tuj. Permesu, Georgo!"
Li ja konis detale la landkarton de Alasko, sed li tamen volis
plivigligi la memoron per rigardo en la landkartaron.
Momenton li atente rigardis la cirkletojn, kiuj indikis la urbojn kaj
vilaghojn situantajn inter Nome kaj Nenana. Poste li prenis la
cirkelon kaj liniilon kaj mezuris distancojn inter la unuopaj lokoj.
Sed li ne povis solvi la problemon kiel ajn; senchese li skuis la
kapon.
"Chu ne estus eble aranghi iun ekspedicion el Nome, kiu veturu tien?"
ekhavis ideon sinjorino Welch. "Eble ni trovus kelkajn virojn, kiuj
provus tion."
"Neeble! Ke ni trovus tiajn virojn, pri tio mi ne dubas. Sed kiel
longe daurus la veturo? Kaj dume.... kiom da homoj mortus!"
"Au... se oni forsendus el Nenana la motor-sledon!" ekbrilis la
okuloj de Georgo.
La kuracisto ekridis kaj karesis la filon per amplena rigardo.
"Vi ja ankorau ne scias, Georgo, kio estas Alasko. Jes, se ghi estus
bela ebenajho, sur kiu trovighus neniu malhelpajho--kial ne? La
motor-sledo certe estus chi tie plej baldau. Sed chu vi povas imagi
al vi, kio atendas la veturanton en tiuj chi dezertaj kaj perfidaj
regionoj? Se ne estas eble uzi la aeroplanon, tiam restas nur unu
komunikilo. Kaj tio estas--"
"La hunda kunjungajho!" interrompis lin Georgo.
"Jes. Kaj tiu, kiu gvidos ghin, devos havi nervojn kiel el shtalo,
okulojn viglajn kiel che falko, li devos esti elasta kiel ligno kaj
rapidmova kiel cervo. Kaj li devos tre bone koni la regionon, char
alie li certe vojeraros kaj pereos."
Chiuj eksilentis. En la chambro regis premanta silento. Nur la
pendolo de la horlogho en egalaj intervaloj forkalkulis la sekundojn,
kiuj rapide shanghighis en minutojn, el kiuj chiu rememorigis al ili
la krudan realon.
Georgo suprenlevis la kapon kaj rigardis al la patro. Li vidis lian
zorgoplenan vizaghon, lacajn okulojn--kaj subite li eksentis tiom da
kompato pri
|