is proksimighantan neghventegon.
Wurd Kalland instigis la hundojn al pli granda kaj chiam pli granda
rapideco. Kaj kiam li fine, duonfrostighinta, ekvidis la domojn de Hot
Springs, aperis sur lia frostorigida vizagho kontenta rideto.
Kaj denove la sama bildo kiel en Tolovana: nova kunjungajho, nova
viro kaj nova ghojplena telegramo pri la venko de Kalland.
Emil Erikson veturis el Hot Springs al Ruby. La distanco, inter tiuj
chi du lokoj, estis pligrandigita per tio, ke li devis dufoje
traveturi la riveregon Yukon.
Kiam li forlasis Hot Springs, la chielo estis malserena per pezaj
nuboj kaj la vento ech ne blovetis. Emil Erikson konis tian
trankvilon. Li sciis, ke post ghi kutime venas ventego, en kiun ech
la plej kuragha nordulo ne kuraghas iri. Kaj li tamen ekveturis. La
malesperanta Nome atendis.
La ventego ekfuriozis tuj post tagmezo. Samtempe kun ghi falegis el
la plumba chielo tuta torento da negho. La ventego pelis ghin antau
sin, ghi mughis, fajfegis, rompis la arbojn, blindigis la veturanton
kaj hundojn. De tempo al tempo tiel mallumis, ke oni ne povis vidi
ech unu pashon antaue.
La hundoj jam nur sin trenis. Emil Erikson nur per strecho de chiuj
fortoj ne falis. Sed la stafeto veturis. La posttagmezon, la tutan
nokton kaj ankorau unu tutan tagon. Tridek tri horojn da
seninterrompa veturo. Tridek tri horojn da superhoma sufero. La 29-an
de januaro je la naua vespere Emil Erikson atingis duonmorta sian
celon--Ruby.
Tie jam atendis lin viro, kiu estis traveturonta la plej longan kaj
plej dangheran parton de la tuta stafeta veturo--Leonard Seppala.
Chapitro 6
Leonard Seppala
Neniu alia povis entrepreni tiom dangheran vojaghon, kiom estis el
Ruby al Unalaklik ol Leonard Seppala. Kiel Gunnard Kasson ankau li
devenis de Finnlando. Jam de sia infanagho li vivis en malvarma
klimato kaj tial alkutimighis al la malmilda Alasko multe pli frue ol
miloj da aliaj enmigrintoj. Lia staturo estis alta, li estis maldika.
Li havis blondajn, ondajn harojn kaj bluajn okulojn, el kiuj elradiis
infana ludemo kaj fera volo.
Lia kunjungajho estis la plej bela en la tuta Ruby. La terkulturistoj
en aliaj landoj fieras pri la belaj chevaloj. En Alasko la viroj
fieras pri siaj hundoj. Precipe la gvidanta hundo Balto, kiu ricevis
la nomon lau la Balta maro, char Seppala volis havi dauran kaj
vivan rememorigon je sia malproksima patrujo, distingighis per belega
kresko, forto, kuragho kaj inteligento. Ghi ja ne
|