LA LAGETO FARITA EL LARMOJ

"Neniam mi spertis tiajxo," ekkriis Alicio, (pro eksciteco sxi ecx
forgesis la akuzativon). "Jen mi plilongigxas teleskope, kiel la plej
granda teleskopo en la tuta mondo. Adiaux, piedetoj miaj!" (Kiam
sxi direktis la rigardojn al la piedoj, pro la plilongigxo ili jam
farigxis tute malproksimaj, kaj apenaux sxi povis vidi ilin.)

"Ho, vi kompatinduloj! kiu morgaux vestos al vi la sxtrumpojn kaj
sxuojn? Kompreneble ne _mi_; mi estos tro malproksime por okupi min
pri vi; vi devos klopodi por vi mem. Tamen estas necese komplezi ilin;
cxar se ili ofendigxos, ili eble rifuzos marsxi laux mia volo. Mi do
en la kristnaska tempo donacos al ili paron da novaj botoj."

Sxi ecx elpensadis detale kiel sxi faros la necesajn arangxojn. "Mi
pagos al la portisto por liveri ilin, kaj kiel stranga tio sxajnos,
sendi donacon al siaj piedoj! Ankaux la adreso estos tre stranga:

_Al lia Mosxto la Dekstra Piedo Alicia,
sur la Tapisxeto
apud Fajrgardilo
(Kun amsalut' de Alicio)._

Ho, kian sensencajxon mi parolas!"

En tiu momento sxia kapo ekpremis la plafonon. Do, sen plua prokrasto
sxi levis la oran sxlosileton kaj rapidis al la gxardenpordeto. Sed
havante la altecon de tri metroj, sxi apenaux povis, kusxante sur la
planko, rigardi per unu okulo en la gxardenon, kaj la tasko enigxi en
gxin farigxis ja pli ol iam utopia. Sxi sidigxis kaj denove ekploris.

"Vi devas honti," sxi diris al si, "vi granda bubino!" (sxi certe
ne eraris pri la lastaj du vortoj) "multe tro granda vi estas por
plorkrii, vi tuj cxesu!" Malgraux tiu akra sinriprocxo, sxi ne cxesis
la ploradon, gxis sxi faligis kelkajn hektolitrojn da larmegoj, kaj
etendis sin cxirkaux sxi larmlageto profunda je dek centimetroj kaj
kovranta preskaux la tutan plankon de la halo.

Post ne longa tempo sxi auxdis ian piedfrapetadon, kaj vigle forvisxis
la larmojn por esplori kiu venas. Jen reaperis la Blanka Kuniklo lukse
vestita, havante en unu mano paron da blankaj gantoj, kaj en la alia
grandan ventumilon. Jen li alvenis, trotrapide, kaj murmuris al si:
"Ho, la Dukino! Se mi igos sxin atendi, sxi tute furiozigxos!"

Cxar Alicio jam farigxis preskaux senespera, sxi estis preta peti
helpon de kiu ajn. Do, kiam la Kuniklo suficxe apudigxis, sxi
ekparolis per tre mallauxta timplena vocxo: "Se al vi placxos,
Sinjoro:--"

La Kuniklo forte ek