tio kion mi jam havas _en
min'_, vi ne tro enigu _en min_.'"

Alicio dume profundigxis en pensojn, kaj pro tio ne atentis--ecx ne
auxdis--pri la dukina minejo. Post unu minuto sxi ekkriis:

"Ho jam fine mi bone memoras: Mustardo estas legomo, kvankam gxi ne
havas la aspekton esti tia."

"Mi tute konsentas," denove diris la konsentema Dukino, "kaj jen
la moralo:--'Vi cxiam estu laux la aspekto'--aux se vi volas ke
mi esprimu gxin pli klare:--'Vi neniam imagu al vi ke vi ne estas
aliaspekta ol tio, kio al aliaj sxajnus ke kio vi aux estis aux
aspektus esti, ne estas aliaspekta ol kio vi antauxe estis, estus
sxajninta al ili esti aliaspekta.'"

"Mi kredas ke _tion_ mi povus pli bone kompreni," diris Alicio
tre gxentile, "se mi havus gxin skribitan antaux la okuloj; sed,
bedauxrinde mi ne tute sukcesis kapti la signifon dum vi parolis."

"Tio ja," diris la Dukino per tre memkontenta vocxo, "estas nur
nulajxo kompare kun la diroj kiujn mi povus eldiri."

"Tamen ne gxenu vin, mi petas," Alicio rapide respondis, "donante
plilongan klarigon; mi timas ke vi tro lacigus vin per tia laboro."

"Ho, ne parolu pri la laboro, mi petas," diris la Dukino, "mi ja
oferas al vi donace cxion, kion mi diris gxis nun."

"Jen donaco efektive nulkosta!" pensis Alicio. "Mi tute ne sxatus, ke
la naskotagaj donacoj estu tiaspecaj." Sed tion sxi ne kuragxis diri
lauxte.

"Cxu ree vi pensas?" diris la Dukino, kaj Alicio denove sentis sur la
sxultro speciale fortan ekpremon de la dukina mentono.

"Mi ja rajtas pensi," iom akre respondis Alicio, cxar sxi komencis
senti sin gxenata.

"Vi rajtas certe," konsentis la Dukino, "sed ne pli ol porkoj rajtas
flugi; kaj la M--"

Sed en tiu momento Alicio forte surprizigxis, cxar ecx en la komenco
de tiu tre sxatata vorto, la dukina vocxo ekvelkis, kaj la dukina
brako, ligita kun la sxia, forte tremis. Jen, rekte kontraux ili,
vizagxo kontraux vizagxo, staris la Kera Damo, kun la brakoj falditaj.
Sxi sulkigas fulmotondre la brovojn.

"Estas bela tago, via Dama Mosxtino," la Dukino komencis per tre
humila kaj malforta vocxo.

"Jam nun mi admonas vin," la Damo pasie interrompis sxin, piedfrapante
la grundon, "aux vi aux via kapo jam nun devas esti for, vi elektu!"

La Dukino elektis, kaj--malaperis!

"Ni dauxrigu la ludadon," la Damo diris al Alicio; kaj Alicio, tro
timigite por eligi ecx unu vorton, per malvolantaj pasxoj sekvis sxin
al la ludejo. La aliaj gastoj, profitante la foreston de