dis malproksime la Falsan Kelonion.
Li sidis tutsola sur iu rokrando, kaj havis tre tristan mienon. Kiam
ili pli proksimigxis, Alicio povis auxdi, ke li gxemas tiel profunde
ke li riskas rompi al si la koron. Sxi eksentis por li tre fortan
kompaton, kaj demandis al la Grifo:

"Kiaspeca estas lia doloro?"

Sed la Grifo respondis per preskaux tiaj samaj vortoj, kiajn li jxus
uzis pri la Damo:

"Cxio tio pri la doloro estas nur lia fantazio; li ja ne havas realajn
dolorojn.--Tamen, vi rapidigxu."

Do, ili marsxis kune rekte al la Falsa Kelonio. Tiu rigardis ilin el
grandaj larmplenaj okuloj, sed diris nenion.

"Tiu cxi frauxlino tre deziras scii vian historion," diris la Grifo.

"Mi volonte diros gxin al sxi," diris la Falsa Kelonio per profunda,
kvazaux kaverna vocxo. "Vi ambaux sidigxu, mi petas. Kaj ecx ne unu
vorton parolu, gxis mi finos."

Ili do sidigxis, kaj dum kelkaj minutoj _neniu_ parolis. Alicio pensis
interne, "Kiamaniere li povos fini, se neniam li komencos, _tion_ mi
ne povas kompreni." Tamen sxi pacience atendis.

"Iam en la pasinto," diris fine la Falsa Kelonio kun profunda ekgxemo,
"mi estis _vera_ Kelonio."

Sekvis tiujn vortojn tre longa silento, kiun interrompis nur la
okazaj interjekcioj (_Hjckrrh, Hjckrrh_) de la Grifo kaj la konstanta
plorgxemado de la Falsa Kelonio. Alicio preskaux decidigxis levi sin
kaj peti forpermeson, dirante 'Mi tre dankas vin, sinjoro, por via
interesa rakonto.' Tamen, cxar sxi supozis, ke li nepre diros iom pli,
sxi restis trankvile, kaj nenion diris.

"Kiam mi estis malgrandulo," fine la Falsa Kelonio dauxrigis iom pli
trankvile (kvankam ecx nun li plorgxemis ne malofte), "la gepatroj
sendis min al lernejo en la maro. La instruisto estis iu maljuna
kelonio--ni kutime nomis lin Testud'--"

"Pro kio vi nomis lin Testud' cxar li ne estis Testudo?" interrompis
Alicio.

"Ni ja nomis lin Testud', cxar li estis fame konata _te-studento_, kaj
tre sxatis paroli pri la te-kulturo. Cxu vi ne povis konkludi tion, ne
demandinte?"

La Falsa Kelonio evidente indignis, ke pro sxia malspriteco li devis
doni tiun klarigon.

Kaj la Grifo aldonis: "Vi devas honti, demandinte pri tia simpla
afero."

Tiam, por doni pli fortan emfazon al la riprocxo, ambaux sidis silente
kaj rigardegis Alicion, gxis pro konfuzo sxi estus tre kontenta ke
la tero malfermigxu kaj kovru sxin. Fine, la Grifo diris al la Falsa
Kelonio:

"Vi rapidu, malrapidulo! oni ne povas tie cxi atendi la tut