licio, kaj dume klopodis trovi
alian paroltemon. "Cxu vi... cxu vi sxatas... la hundojn?"

La Muso ne respondis. Sekve Alicio avide dauxrigis:--

"Proksime de nia domo logxas bela, cxarma, hundeto, kiun mi tre
sxatus ke vi vidu. Gxi estas malgranda, helokula rathundo kun longa
bukla brunhararo. Gxi kapablas realporti la ajxojn forjxetitajn; gxi
petas mangxajxon sidante sur la vosto, kaj havas aliajn cxiuspecajn
kapablojn; mi ne povas memori ecx la duonon da ili. Gxi apartenas
al iu farmisto kiu diras ke pro gxiaj kapabloj gxi valoras mil
spesmilojn. Li certigas ke gxi mortigas cxiujn ratojn kaj... Ho,
ve! ve! Denove mi ofendis gxin." Cxar jen! la Muso nagxas for, for
per cxiuj fortoj, kun tia rapideco ke li faras irante tra la akvo
grandan plauxdbruon.

Sxi realvokis gxin per sia plej dolcxa tono. "Vi _kara_ Muso, revenu!
mi petegas; nek katojn nek hundojn ni priparolos, se al vi ne
placxos." Auxdinte tion, la Muso turnis sin malrapide kaj renagxis al
sxi. Gxia vizagxo estis tre pala (pro kolero, pensis en si Alicio),
kaj per mallauxta tremanta vocxo gxi diris: "Ni nagxu al la bordo,
kaj poste mi rakontos al vi mian historion, por komprenigi pro kio
mi malamas la katojn kaj hundojn." Kaj certe estus malprudente plu
prokrasti la elnagxon, cxar en la lageton jam enfalis tiom da birdoj
kaj bestoj ke ili komencis premi sin reciproke. Jen Anaso nagxis
kun Dodo, jen Loro kun Agleto, jen multe da aliaj strangajxoj,
birdbestoj kaj bestbirdoj. Unua nagxis Alicio; post sxi sekvis la tuta
birdbestaro. Post kelka tempo cxiuj atingis la bordon kaj staris kune
sur la tero, tre malsekaj.

CXAPITRO III

POST STRANGA VETKURO SEKVAS STRANGA MUS-TEJLO.[1]

La kunvenintoj sur la bordo prezentis tre strangan aspekton. Jen
birdoj kun plumoj malordigitaj, jen bestoj kun felo algluigxinta
al la korpo: cxiuj estis akvogutantaj, malkomfortaj, malagrablaj.
Kompreneble la unua demando estis: kiamaniere resekigxi? Ili
interkonsiligxis pri tio, kaj post kelke da minutoj sxajnis al Alicio
tute ordinara afero trovi sin babilanta kun ili kvazaux al personoj
jam longe konataj. Sxi havis longan argumentadon kun la Loro, kiu en
la fino farigxis malagrabla kaj volis diri nenion krom "mi estas la
pli agxa, kaj pro tio mi scias pli." Cxar Alicio rifuzis konsenti al
tio, ne sciante kiom da jaroj li havas, kaj cxar la Loro absolute
rifuzis doni tiun sciigon, restis nenio plu direbla.

Fine la Muso, kiu sx