s ke ne utilos diri ion
gxis la Kolombo finos.

"Suficxe gxenis min la tasko elkovi la ovojn," diris la Kolombo, "sed
ankaux mi devis nokte kaj tage gardi kontraux la serpentoj. Mi ja dum
la lastaj tri semajnoj ne povis dormi unu momenton."

"Mi tre bedauxras ke oni cxagrenis vin," diris Alicio, ekkomprenante
la situacion.

"Kaj jxus kiam mi elektis la plej altan arbon en la tuta arbaro,"
dauxrigis la Kolombo per vocxo absolute kriega, "por ke mi fine
liberigxu de ili, ili venas tordegante sin el la cxielo mem. Fju!
Serpento!"

"Tamen mi _ne_ estas serpento, ree mi gxin diras," protestis Alicio.
"Mi estas... estas...."

"Nu, _kio_ vi estas?" diris la Kolombo. "Vi ja evidente penas trovi
tauxgan malverajxon."

"Mi estas... knabineto," iom dube diris Alicio, rememorante kiom da
sxangxoj sxi en tiu tago jam spertis.

"Vere tre kredinda aserto!" la Kolombo respondis tre sarkasme, "mi dum
la pasinta vivo vidis multe da knabinetoj sed ecx ne unu kiu havis
tian kolon kian vi. Ne, ne! Serpento vi estas, kaj ne utilas gxin nei.
Kredeble vi diros al mi ke neniam vi gustumis ovon?"

"Ovojn mi certe gustumis," diris Alicio, (sxi estis ja tre verdira
infano) "sed la knabinetoj egale kun la serpentoj ofte mangxas ovojn."

"Tion mi ne kredas," diris la Kolombo, "sed, se tiel estas, cxiu
knabineto sekve estas iuspeca serpento. Jen cxio!"

Tio cxi estis por Alicio tute nova ideo; do sxi unu, du momentojn
staris silente, kaj la Kolombo profitis la okazon por aldiri:

"Mi tre bone scias ke vi nuntempe sercxas ovojn, do al mi ne grave
estas cxu knabineto vi estas aux serpento!"

"Tamen al _mi_ estas tre grave," respondis Alicio rapide. "Fakte, mi
_ne_ sercxas ovojn; kaj se mi sercxus, mi ne volus la viajn, cxar nur
la kuiritajn ovojn mi sxatas."

"Nu, do, vi iru for!" diris la Kolombo malafable, kaj retrankviligxis
sur sia nesto.

Alicio kurbigis sin kiel eble plej bone inter la arboj, sed sxia kolo
ofte implikigxis inter la brancxoj kaj kelkfoje sxi devis malligi
gxin. Post kelka tempo memorante ke sxi ankoraux havas en la manoj la
fungopecetojn, sxi klopodadis tre zorge, mordetante jen unu jen la
alian, kaj pro tio proporcie kreskis kaj malkreskis, gxis fine sxi
sukcesis rehavi la propran kutiman al sxi altecon.

Jam tiel longe sxi havis diversajn neproprajn altecojn ke unue sxi
sentis sin stranga, rehavante la propran. Tamen post kelkaj minutoj
sxi alkutimigxis gxin, kaj komencis kunparoli kun si jene:--

"Nu, jam