eridianis
horis* discipuli occupant: caeteris quid facimus? cur non id agimus? Sed
quando salutamus amicos majores, quorum suffragiis opus habemus? quando
praeparamus quod emant scholastici? quando reparamus nos ipsos, relaxando
animo ab intentione curarum?

19. Pereant omnia, et dimittamus haec vana et inania: conferamus nos ad
solam inquisitionem veritatis. Vita* misera est; mors incerta. Si subito
obrepit, quomodo hinc exibimus? et ubi nobis discenda sunt quae hic
negleximus, ac* non potius hujus negligentiae supplicia luenda? Quid, si
mors ipsa omnem curam sensu amputabit et finiet? Ergo et hoc quaerendum.
Sed absit ut ita sit. Non vacat, non est inane quod tam eminens culmen
auctoritatis christianae fidei toto orbe diffunditur[146]. Nunquam tanta et
talia pro nobis divinitus agerentur, si morte corporis etiam vita animae
consumeretur. Quid cunctamur igitur relicta spe saeculi, conferre nos totos
ad quaerendum Deum et vitam beatam? Sed exspecta: jucunda sunt etiam ista;
habent non parvam dulcedinem suam: non {98} facile ab eis praecidenda est
intentio, quia turpe est ad ea rursum redire. Ecce jam quantum est, ut
impetretur aliquis honor? et quid amplius in his desiderandum? Suppetit
amicorum majorum copia: ut nihil aliud, et multum festinemus, vel
praesidatus dari potest; et ducenda uxor cum aliqua pecunia, ne sumptum
nostrum gravet[147]; et ille erit modus cupiditatis. Multi magni viri et
imitatione dignissimi, sapientiae studio cum conjugibus dediti fuerunt.

20. Cum haec dicebam, et alternabant hi venti et impellebant huc atque
illuc cor meum, transibant tempora, et tardabam converti ad Dominum, et
differebam de die in diem vivere in te, et non differebam quotidie in
memetipso mori. Amans beatam vitam, timebam illam in sede sua; et ab ea
fugiens, quaerebam eam. Putabam enim me miserum fore nimis, si feminae
privarer amplexibus[148]; et medicinam misericordiae tuae ad eamdem
infirmitatem sanandam non cogitabam, quia expertus non eram; et propriarum
virium credebam esse continentiam, quarum mihi non eram conscius, cum tam
stultus essem ut nescirem, sicut scriptum est, _neminem posse esse
continentem, nisi tu dederis_. Utique dares, si gemitu interno pulsarem
aures tuas, et fide solida in te jactarem curam meam.

[Sidenote: XII. Contentio inter Alypium et Augustinum de matrimonio et
coelibatu.]

21. Prohibebat me sane Alypius ab uxore ducenda, cantans* nullo modo nos
posse securo otio simul in amore sapientiae vi