een sal 't brengen daer het was,
Waerachtelick tot niet, waerschijnelick tot glas.

Het houte maecksel sprongh als lammeren in 't wilde,
Als doe d' Egyptenaer Gods Heir-kracht volgen wilde,
Den heuvel stond en sprongh: mijn mast was maer een riet;
Hy knapte, daer hy 't moet gelooven die het siet,
En daer die 't niet en sagh souw schricken te gelooven;
Uyt slipte penn' en gat, het onderste quam boven,
Het bovenste te grond; de naem-knoop, verr'gesien,
Lagh droeffelick gevelt: SUSANN' en CONSTANTIN:
Maer bey noch onverdeelt, gelijck sy moeten blijven;
Haer' Zielen, meen ick nu, gelijck wel eer haer' lijven.
In 't storten van de Naeld heeft yemand daer ontrent
Een swaren sucht gehoort en naderhand bekent:
Gevallen sprack sy noch, want viel, noch[81] ongebroken,
En, is 't gelooffelick, dus heeft het hout gesproken:
"Hier legh ick: feller weer dan Sonn' oyt sagh of Maen
Heeft Boomen uyt der aerd, en my ter aerd' geslagen:
Ick was maer menschenwerck, most ick het wederstaen?
Gods stijfste Schepselen en hebben 't niet verdragen".

Dat komt' er af, van 't Zeil te voeren in den top;
De hooghmoed gaet niet voor, of neerslagh volght' er op:
Ick nam die less' te baet, en, of my vrienden terghden,
En weer een tweede Spits in plaets van d' eerste verghden,
Ick swichte voor den slagh, geslagen met Gods hand,
Die die plaets niet en gunde aen 't geen ick had geplant:
Ick kroop in 't ongeluck, en leerde my bedaeren,
En koos de Lul[82] voor 't Zeil, om niet meer soo te vaeren:
Soo wierd het ongeval maer omgeval, niet scha,
Scha-baet, dat 's voor verlies, en wijsheit achter na.

Daer staet een staeltjen af in plaets van d'eerste delen[83];
De voet staet soo hy stond; 't scheel is in d'opperdeelen,
Die gaen ter halver hooghd, meer stevigh en min eng:
Matroos sal seggen: 't is een doorgeschoten steng:
Een yeder sal 't op niews herdopen nae sijn oordeel,
Des wijsten Doopers vont aenvaerd ick tot mijn voordeel,
En hy sal Peter zijn van 't niewe houten kind,
Die in den vrolicksten den nutsten toenaem vindt.

Want vrucht en vreughd is 't wit dat ick hier schick te raken,
De Vreughd is tastelick: gaet op, ghy sultse smaken:
Een Baken stond hier eerst tot in den Haegh gesien,
Tot in de Duynen toe, tot in de Zee misschien:
Maer die aen 't Baken stond, en sagh maer pas de weiden,
Die Voorburgh en den Haegh, weerzijds de Scheyingh, scheiden;
De reste was geboomt, dat door mijn' eigen schuld
Den schoonsten hoeck gesichts met bladren heeft