ter waer, de Vryer sou my stincken,
Die uyt den Lande liep om tolcken van sijn hert!

Vergeeft my, jonge luy, ick keur 't een' malle pert,
Al 't sinne-loos gelaet daer me ghy meent te proncken:
'k Hebb' oock eens jong geweest, 'k hebb' oock eens voelen voncken
Dat Minn' heet in goed Duytsch: maer tot de raserny
Die in de sinnen slaet en viel ick noyt van my.

En Meisjens, met verlof, 'k moet eens mijn hert uyt spreken,
't En sal geen laster zijn, of 't staet u vry te wreken:
Jae, wreeckt de waerheit self; dat valt veel tijds haer lot;
Het smaeck' u heel of half, onthoudt het van een' Sot:
De weecker Menschlickheit, het volck met lange rocken,
En hebb' ick noyt gehaet: eer heeft het my betrocken,
Eer heb ick 't nae gegaen, of vriendelick ontmoet:
Want, seid' ick, keurde God al dat hy maeckte, goed,
Dit 's van den besten slagh het tweede: soud ick laecken
Dat God gepresen heeft? daer neffens quam 't vermaecken,
Dat alle Menschlickheit in 't onderscheid bevindt,
En daer door yeder, wat hy niet en heeft[161], bemint:
Daer neffens quam het schoon met sijn' bevallickheden,
En daer ick Vrouwenschoon met minnelicke reden
Geluckigh sagh verselt, en daer ick styve deughd
In morwe leden vond, en maeghdelicke jeughd
Met wetenschap, of lust tot wetenschap, besteken,
En daer ick wijsheit hoord' uyt rooselippen breken,
Daer, docht my, was ick by des wijsen mans gerecht:
In sil'vre Schotelen goud' Appelen geleght;
Maer, daer ick 't niet en vond, en was ick van schoon' oogen,
Van blanck vel, en blond haer noch meer noch min bewogen,
Dan van het houten hoofd, dat op de Cyters hals
De soete Joffer maeckt, tewijl de Cyter vals
En doof en ongestelt niet waerd en is te hooren:
Kort om ick socht mijn Oogh te paeyen en mijn' Ooren;
Dat hiet ick volle vreughd. Gevoelens geile sin
En keurden ick noyt grond van wel-gestelde Min;
Daer Trouwen 't voorland was, en teelens lust met reden,
Daer viel ick vies en kies, en socht gesonde leden,
Daer in een' held're Ziel, gelijck een blinkend swaerd
In een' fluweelen schee, gehuyst waer en gepaert
God liet my sulcken Ziel en sulcken Lijf gebeuren:
En doe was Keesjes hert van Trijntjes niet te scheuren;
Maer jocken stond van kant: daer wierd in ernst gevleidt,
En oorbaer wederzijds gewogen met bescheid:
De Zielen wierden eens; de Cassen van die Zielen,
Die d'eene d'andere geluckelick bevielen,
Bevestigden den koop, en 't stond den Hemel aen,
Dat die vier, paer en paer, te bedde souden gaen.

Ho