dusend quicken[228]
In heen en weder-baen om Hofwijck henen stricken,
En doen my door 't gewoel van soo veel beenen sien,
Hoe wonderlick verscheelt het poogen van de lien:

Hoe vele naer een wit door vele wegen trachten,
En elck door andere; hoe 't werren der gedachten
De wereld overkruyst: Kort om, waer uyt ontstaet
't Oneindigh vuyl Papier, dat Kassen overlaedt,
Dat boecken swellen doet, daer solderen af stenen,
Die d' oude walgen doen, die kinderen beweenen,
Van kinds been af verbeent[229] met schrick van wetenschap;
Dat schrijven, segh ick, en dit kruysselingh geschrap
Van Schaetsen slaen op een: De waerheit is te vinden
Door wegen recht en kort: wy soeckens' als de blinden;
En swieren gins en weer, en maken langh van kort;
Soo dat een rijs tot Boom, een blad tot Bladen wordt,
En bladen tot een Boeck, en Boecken, wilde wouden,
Daer wy den overlast soo wel af missen souden,
Als 't konstigh opgesont van spijs en overvloed,
Die ons doet quynen en den Apotheker voedt.
Hoe rijp is dese text, om bladen vol te preken!
Maer 't waer een sot bestaen, het quaed met quaed te wreken,
Veel schrijven met veel klaps: mijn' Rijdertjens zijn moe;
Sy doen de Schaetsen af, en ick de[230] Venster toe.

Verheught u, Leser-lief, 't is met my omgekomen;
Mijn' penn' is afgedicht; vreest voor geen' langer droomen;
't Kan soo voor eens bestaen, en nu ick, uyt gemaelt,
Naer schijn en schaduwen tot Schaets-spel ben gedaelt,
Soo wist ick lichtelick niet[231] lyvighs meer te vinden,
Daerom ick uw geduld aen 't mijne sou verbinden.

Gevalt u, voor de moeyt, van 't kinder-mael te zijn,
Wy sullen uw verdriet verdrincken in mijn' wijn;
Komt peist'ren in mijn' Hutt' ('k sal 't geen Kasteel meer noemen,
Ick ben soo sat als ghy van rijmen en van roemen)
Als 't mael te maeghwaert is en 't laken van den dis,
Dan sal ick u in 't kort doen sien, wat Hofwijck is,
En voeden noch uw oogh met lieffelicker dingen,
Dan die ick my vermeet te seggen oft te singen:

Ten Oosten met een Dorp, dat geen gelijck en kent,
Ten Zuyden met een' Wey, die tegen 't Veen belendt,
En duysent Wandelaers met vier gekloofde voeten,
Die Hofwijck met den dagh beleefdelick begroeten,
En loeyen my 't bedd' uyt, en roepen, in haer' spraeck:
Op, luyaert! uyt de Pluym, en schaemt u van den vaeck!
Past op de Peerelen, die in ons' eetsael flonck'ren,
Eers' ons 't steil Sonnen-vier komt rooven en verdonck'ren;
Daer komt de roover; in de vodden[232]; 't is hoogh tijd!
Of denckt: