ud
Met edeler gewasch begraest werdt of bebouwt.

Wie derft van Ypen-hout naer sulcken puyck-goed spreken?
Het moet' er uyt nochtans; daer magh' es geen gebreken:
En, is de Schildery voltrocken, laet de Lijst,
Daer menigh onverstand de Schildery om prijst,
Haer' beurte zijn vergunt: Tot u dan, Ypen-boomen!
Door lange droomen heen, tot u ben ick gekomen,
Scheid-palen van mijn' grond, belenders van mijn' Erf,
En, als ghy spreken kost, Lijf-wachten van mijn' werf:
Ghy staet niet daer ghy staet om 't eenige vermaken:
Om Eer, om Nut, om Lust, die dry beroemde saken
Daer al ons doen op loopt, staet ghy in 't voor-gelit,
Op 't uyterste gescheid van 't Hofwijcker besit.
Schoon voor-doen heeft sijn' kracht, als alle Koop-luy weten,
En dickmael is het Huys by 't Voor-huys af te meten:
De self-kant van 't Fluweel belooft wat van de Stoff'
En by de Heiningen voor-oordeelt men den Hof;
Soo kan uw' heerlijckheid, soo moet sy wat beloven;
En die daer Hofwijck prijst heeft u vooral te loven,
En die van Nootdorp af, en mogelick van Delf,
Hofwijcker Hof ontdeckt, moet seggen by sijn self:
Daer schuylt wat achter 't schoon van die verheven kruynen,
Dat prijsenswaerdigh is; soo seker als de Duynen
Betekenen de Zee ten einde van haer sand.

Daer med' is d'Eer voldaen: wat Nuttigheit mijn strand,
Mijn soeten oever treckt van uw' getrouwe wortel,
Dat weet de Schipper best, die 't stadige gebortel
Van d' omgeroerde Vliet, in 't zeilen door haer nat,
Afgrijselick verweckt en op mijn Kuste spat.
Wat soud' er tegen staen, stondt ghy d' er niet soo tegen,
Als of ghy nacht en dagh mijn' Vyand met den degen
Van mijn' Lands-paelen dreeft, als of ghy dagh en nacht
Mijn' Helbaerdieren waert, en pasten op de wacht,
Van Hofwijck en sijn' rust; en hielpt my niet verliesen,
Dat Plaetingen alleen, en Bitterlingh en Biesen
Vergeefs verdedighden, 't en waer uw' stevigheid
De golven overwon en all' haer' hevigheid?

Maer Lust, de derde dienst, die van u werdt genoten,
Gaet boven d' eerste twee: ick sie u soo geschoten,
Soo weelderigh gespreidt, soo deun en dicht gewert,
Dat ick veil[168] onder u den felsten Middagh tert.
Waer zijt ghy, werelds oogh, dat allom door wilt booren?
Blaeckt over wegh en wey; hier is uw' kracht verloren:
Hier laech ick met het sweet, dat van den Maeyer loopt,
Hier heb ick over my een Ypen-zeil geknoopt,
Een dack van bladeren, die voor de volle Manen,
En voor de volle Son, jae, voor des Hemels tranen
Mijn hoofd verdedige