hier om, en 't gaet' er om met lusten:
En dien 't niet langer lust veraessemt sich met rusten,
En staet als kijcker by, of neemt de recht-banck waer,
En oordeelt sittende van 't naeste spelend paer:
En soo de Kegel valt, die Koningh is van achten,
Soo vlieght' er wel een droom door spelende gedachten,
Van Koningen ontdaen in 't midden van haer volck,
Dat over einde staet, terwijl de swartste wolck
Die oyt de Sonn' besloegh, wolck boven alle wonder,
Dry Kroonen zeffens velt met ongehoorden donder.

En soo wordt bollen ernst, en Kegels-Parlament;
En van dat onderhout en raeckt men niet ten end,
Voor dat de keers uyt gae, de groote keers der wereld,
En dat de Somer-dauw de Kruytjens over-peerelt,
En dat den Hagenaer naer Koets en Schuyten vraeght,
Om veiligh t'huys te zijn, eer dat de dagh ontdaeght.
Dan berst het oude lied van "Scheiden, bitter scheiden"
Uyt d'een of d'ander keel, en klinckt door wegh en weiden;
En 't andere: "Wat sal men op den avond doen?"
En 't slot is: "veel danckhebs", versegelt met een' soen.

Daer staen ick, Kluysenaer, ick Stelle-man[176], verlaten;
Maer Vry-heer van mijn' tijd en van mijn doen en laeten,
En smaeck den niewen lust van stilt' en eenigheit,
Gelijck die, uyt der Zee en haer verbolgentheit
Moe Zeemanschap gepleeght, moe wendens, en moe keerens,
Moe tobbens, moe gekaetst, moe loevens, moe laveerens,
Het oppertje bezeilt, en buyten weer en wind
Sijn schielicke vermaeck in 't slechte[177] water vindt.

Betreckt my d'avont-uer, en kan ick my niet pijnen,
Om onder dack te gaen voor dat de Sterren schijnen,
En all' de wonderen van 't heerlicke gesicht',
Als d'ander' Keers verschijnt op 't ondergaende Licht,
De tijd verveelt my min dan al de dagh der dagen,
En 't spijt my, dat de klock van Voorburgh heeft geslagen
Twee slagen meer als Acht, soo veel wercks valt my toe.

Wie oyt op Hofwijck was, en vraeg' niet wat ick doe:
Ick ben te landewaert, en 't kan my niet verdrieten,
Maer oock te waterwaert, en aen de Vliet der Vlieten,
De levendste Rivier, de doorgeploeghtste Vaert
Van all' die Holland kent en binnen 's Lands bevaert.
'k Geef 't voor de waerheit uyt, al heeft het schijn van liegen
(De tuygen zijn te veel, al socht ick te bedriegen):
Twee hondert kielen zijn voor Hofwijck heen getelt,
Die dagelicks door Zeil, of Mensch, of Peerds geweld
Voor Hofwijck henen gaen. Nu tert ick Rhijn en Maze,
En Dort en Loevestein; nu lijd ick, dat men blase
Van Sparen en van Y, jae, van de