ijden
Verr' van de Middel-lijn slim uyt gestelt ter zijden.
En, als ick oversloegh waer sulcken stel op trock,
Soo viel ick op 't oneens[106] van een' Japonschen Rock,
Op 't onbegrijpelick van die verwerde plecken,
Die 't kleedsel voor cieraet, en my voor onlust strecken.
En, als ick by geval door sulcke paden trad,
Soo docht my, 't was om 't jock gedobbelt of om 't wat,
Waer dese boom sou staen, waer die steegh sou belenden;
Ick wierd' er koortsigh af, en waer ick quam te wenden,
Daer draeyde my het hoofd, gelijck des planters de,
Die alles onverhoeds gedraeyt had uyt sijn' ste.
Verlappers van oud werck kost ick genadigh dulden:
Maer Snijders van niew stoff en sagh ick niet t' ontschulden:
Mijn Laken was geheel, en ick een schele geck,
Soo ick 't versnipperde met een versuft besteck.
Recht-zijdigh ongemack en vond ick niet prijswaerdigh;
Maer, waer het mogelick, 't gemackelick en 't aerdigh
't Geschickt' en 't dienstige te mengen onder een,
Soo was de Nuttigheid verhylickt aen de Reen.
Dit hylick sloot ick soo, en noyde Post tot Speelman,
Die maeckte d' ondertrouw; en quam' er wat krackeel van,
't Wierd op 't papier gesticht, en, naer een soet gekijf,
Vergaderde 't gemack en 't fraey, als Man en Wijf.
Dat 's uyt: en nu niet meer van recht of scheef te melden.
De Spa gingh door de Zoo van klare klaver-velden,
Daer wel een Koe dry vier haer' meugh aen bijten moght:
En 't heeft een' taeyen Boer wat jammerlicks gedocht,
Soo kostelicken stael soo konstelick te scheuren;
Maer 't wasser toe gedoemt, het sou en 't most gebeuren:
Waerom sou 't beste groen het eewigh erfdeel zijn
Van Beesten-muylen, niet van Menschen, en niet mijn?
Men moet wat aen de vrucht, wat aen de vreughd besteden:
Wy leven van de Wey en van de Ploegh, dat 's reden:
Maer sonder lijf en ziel en is de mensch niet heel;
Is 't lichaem dan vernoeght, de Geest verheischt sijn deel,
En treckt sijn voedsel oock, maer op een' beter wijse;
En Gras of Koren-werck en streckt hem voor geen spijse;
Daer hoort sijn voeder toe, noch luchter dan de lucht,
Hoe noem ick 't op sijn best? onnoosele[107] genucht.
Dat voedsel aest[108] het hert, en daer 't van 's werelds saken
Gekneust is of gequetst, kan 't maer vermaeck vermaken;
En die voor sulcke Salv' een potjen overgaert,
Heeft wisselick gesorght en wijsselick gespaert.
Verr' van mijn' kinderen sij 't roeckeloos verquisten:
'k Had beter niet geweest, dan dat sy 't van my wisten;
Maer nuttelick gespilt naer B
|