n en dat wenschen,
Dat eewigh tommelen aen sulcken niet met al?
Is heel de werelds kloot niet meer als sulcken bal?
Is 't sulcken balletje? en, als wy 't al besaten,
Met al den Mieren-nest van Kroonen en van Staten,
Waer 't wel een Datje by het onuytspreeckbaer Dit,
Waer 't wel besittens waerd by wat men hier besit?
Mijn' ziel was soo vernoeght in 't geestigh ommeroeren
Van al haer binnenste, en 't heilige vervoeren
Verwerdden haer soo soet in 't dencken wat sy docht,
Dat ickse pijnelick van boven neder brocht:
My dacht sy futselden, en hare lusten spraken
Van Tabernakelen omhoogh te mogen maken:
Soo wel was 't daerse was, en daerse gingh soo slecht.

Nochtans hier is sy weer. Hoe raken wy te recht?
Eschdoornen, leeft ghy noch? u liet ick hier beneden;
U komt het einde toe van mijn' gebroken reden.
Zijt ghy het wild geboomt daer 't mannetjen[124] in sat
Om God in 't vleesch te sien? Daer leeft wat in uw blad
Dat Sycomorich lijckt; en 't heeft de soete luyden,
Die, langh in d' aerd verrot, noch leven in haer' kruyden,
Doen seggen: ja en neen; en 't hanght noch in den strijd,
Dien ick niet scheiden sal: ick neem u soo ghy zijt,
Of als m' u hebben wil, of als ick u kan vinden:
Half Moerbey en half Vijgh, half Wijnranck en half Linden,
Al soo m' u doopen wil, mits ghy voor slaven streckt,
En mijn hoofd met het uw, als Parasollen, deckt.

't Is aengenamen dienst, soo langh uw' kruynen duren;
Maer dat 's half-jarigh werck: Dat weten uw' geburen,
Mijn' bruyne Mannetjens, die tusschen beiden op
By el voor el in 't jaer haer' nemmer grijsen kop
Ten Hemel spoedigen, om Somer-Sonn' te blinden,
En 't plein te decken voor de schrale winter-winden.
'k Verpraet my: 't is oud Hout, en hondert jaer in staet[125]
Van breede schaduwen, en die van verre staet
Verneemt van Nootdorp af het vierkant Bosch van Masten;
En die 't van bijds[126] geniet (u meen ick, lieve Gasten,
Die Coets en Peerden hier of voor de koude berght,
Of voor de spitse Mugg', die warme Henghsten terght)
Prijst de voorsichtigheid van Hofwijcks dooden stichter
Die 't ongemack bevroedd' en maeckten 't Beesten lichter,
En menschen aengenaem, gelijck is alle pijn,
Die onsen naesten smert, en daer wy vry af zijn.

Mijn Wandelaer is moe: ick kan 't hem niet verwijten:
Wie soud' sijn lijdsaemheit in 't einde niet verslijten
Op soo veel wild geklaps? maer 't sal haest beter zijn:
Tot noch toe voed ick hem met Peper en Asijn,
Tot allerley Salaet van smaeckeloose bla