ex natura rationali.... Unde ejus
rectitudo, supposita existentia naturae humanae, non pendet ex aliqua
libera ordinatione Dei, vel hominis, sed ex ipsa natura rerum.

Voor Grotius is daarom de "lex naturalis" onveranderlijk, zoowel als
voor de scholastieken, en hij spreekt de taal der school, als hij hare
onveranderlijkheid bewijst. Daarom ook zijn er voor de Groot
handelingen, die op zich zelf goed of op zich zelf kwaad zijn.

Ook in de behandeling van zijn onderwerp volgt hij de "school"; zijn
methode is scholastiek. Gelijk Hely [208] ergens zegt: Grotius geeft
verdeelingen tot in het oneindige, en beschouwt de vraag, die hij
behandelt, uit verschillende gezichtspunten.

Dit alles was wel de reden, waarom sommigen meenden, dat Grotius heel
en al meeging met St. Thomas; te meer nog wijl Grotius zich openlijk
uitsprak ten gunste der "school"; wijl hij de denkers der voorgaande
eeuwen bewonderde.

Grotius beoordeelt de scholastiek wel wat gunstiger dan Kaltenborn. Deze
durft zeggen, "die Dialektik (der scholastiek) ist Spitzfindig und
weitschweifig, ... die Darstellung unklar, unverstaendlich, voller
Sprungs und Widersprueche." [209]

"Scholastici", zegt de Groot, "quantum ingenio valeant, saepe ostendunt:
sed in infelicia et artium bonarum ignara saecula inciderunt: ejus minus
mirum, si inter multa laudanda, aliqua et condonanda sunt.... Tamen ubi
in re morum consentiunt, vix est, ut errent, quippe perspicaces admodum
ad ea videnda, quae in aliorum dictis reprehendi possunt: in quo ipso
tamen diversa tuendi studio laudabile praebent modestiae exemplum,
rationibus inter se certantes, non qui mos nuper adeo litteras inquinare
coepit, comitis turpi foetu impotentis animi." [210]

Als Grotius Benjamin Maurerius aanzet tot de studie van het openbare
recht, en dezen de auteurs aanwijst bij zijn studie te raadplegen, is
het niet alleen Plato en Cicero, maar ook Thomas Aquinatis, die onder de
aanbevelingswaardige schrijvers vermeld wordt. "Neque poenitebit, ex
scholastisis Thomam Aquinatem si non perlegere, saltem inspicere secunda
parte secundae partis libris, quem summam theologiae inscripsit." [211]

Al wordt de engelachtige leeraar steeds aangehaald met de woorden,
Thomas of Thomas Aquinatis, gelijk ook zijn heilige voorgangers, en
nimmer als St. Thomas, dit was slechts een teeken van Grotius'
protestantisme, niet van dweperij of fanatieken haat tegen al wat
roomsch was.--Integendeel de roomsche wetenschap, als wij