o.c.d. 6 blz. 345.--Haenel Melanchton der Jurist.
Zeitschrift f. rechtsgesch. 1869--8 blz. 249.

[221] Hij schreef:

De Constantia 1582--Politica 1583--Manuductio ad Stoicam philos.
1604--Phisiologia Stoicorum 1610.--Zie over Lipsius,
Mallinckrodt--Histor. psychol. studie. in Geloof en Vrijheid. 32e Jhrg.
1898--Reitsma Geschiedenis van de Hervorming, enz. Groning. 1899. Quant
a moi je reintegre Aristote dans l'enseignement de la philosophie; mais
je ne le reintegre pas seul: je mets en tete tantot Platon, tantot
Epictete, quand ce n'est pas Plutarque ou Seneque, schreef Lipsius. cfr.
Em. Amiel, Juste-Lipse, Paris 1884.

[222] De Jure B. ac P. l. 3 c. 19 Sec. 2 no. 1.

[223] cfr. Cicero de Leg. l. 1.

[224] Senon's definitie der driften; als: perturbatio aversa a recta
animi contra naturam animi, neemt Cicero over, en van hen Grotius. cfr.
Cicero Tusc IV 9--de leg. l. 1.

[225] Zie over het privaateigendomsrecht ook Grotius' Paraphrasis Tituli
Institutionem; De rerum divisione etc. blz. 314--Hugo Grotii Poemata Ed.
4a Lugd. B. Vogel 1645.

[226] cfr. Cicero de off. III. c. 5.

[227] cfr. Seneca de ira 2 c. 12. Exsequar quia oportet non quia dolet.
cfr. c. 26--1. c. 5.

[228] Cicero l. 2de off. c. 12.

[229] ibid c. 6.

[230] Epist. 14.

[231] Zelfsverdediging is echter ooit goed, want Grotius zegt gelijk
Cicero: Principio generi animantium omni est, a natura tributum, ut se
vitam corpusque tueatur. Cicero de Off. I. c. 4. 11. 12.

[232] Merken wij hierbij op, hoe zich veel in de Jure B. ac P. verklaart
uit het heerschend protestantisme.

De partij der humanisten, werd door de echt gereformeerden, de
Calvinisten in Holland, de partij der libertijnen, der Erasmianen, der
Peligianen genoemd. Zij waren te verdraagzaam, te vrijzinnig voor hen,
die het oude dogma hadden verlaten om een nieuw te omhelzen. Het nieuw
geloof was alles voor hen, en naast dat geloof de nieuwe zedenwet, geput
uit het Oude Testament. De staat had voor hen geen beteekenis, dan in
zoover hij de verspreiding van het nieuwe geloof bevorderde, de
afgodendienst, de ketterijen, de paapsche superstitien en stoutigheden
bestreed; dan in zoover hij de zedenwet met zijn macht hielp. Hij moest
dansen en zondagsschennis, woeker en ontucht, enz. streng straffen. Dit
alles verklaart ons, waarom niet alleen door de Groot, maar ook door de
andere schrijvers zooveel gewicht werd gehecht aan de oude wet, waarom
men zich afvraagt of zij no