rtenadis de li la virinojn kiel eble plej bone,
cxar ili estis sovagxaj kiel harpioj. Neniam mi
vidis rondon da tiel malamegaj vizagxoj; kaj jen la viro
en la mezo, kun ia nigra ridacxa trankvileco--timigita
tamen ankaux, mi povis rimarki--sed elportanta la
aferon, sinjoro, efektive kiel Satano.

--Se vi elektas fari profiton el tiu cxi
okazintajxo, li diris, mi kompreneble ne povas malhelpi.
CXiu sinjoro deziras eviti skandalon, li diris. Nomu
vian sumon. --

Nu, ni suprentordis lin gxis 100 funtoj por la
familio de la knabino; li videble volis kontrauxstari;
sed cxe ni cxiuj estis io, kio minacis al li nenion
bonan, kaj fine li kapitulacis. Restis ricevi la monon; kaj
kien, vi pensas, li kondukis nin, se ne al tiu loko kun la
pordo? Li eltiris sxlosilon el la posxo, eniris kaj
tuj revenis kun dek funtoj en oro kaj cxeko je Coutts[4]
por la cetero, pagota al la portanto, kaj subskribita per
nomo, kiun mi ne povas citi, kvankam cxi tio estas unu
el la punktoj de mia rakonto, sed gxi estis nomo
almenaux tre bone konata kaj ofte presita. La sumo estis
granda; sed la subskribo estis bona por pli ol tiom, se nur
gxi ne estis falsajxo. Mi permesis al mi la
liberecon, rimarkigi al mia sinjoro, ke la tuta afero
sxajnas apokrifa; kaj ke en la reala vivo oni ne eniras
tra pordo de kelo je la kvara matene por eliri kun la
cxeko de alia homo por preskaux cent funtoj. Sed li
estis tute trankvila kaj mokrida.

--Trankviligu vin, li diris, mi restos kun vi gxis
la bankoj malfermigxos, kaj tiam mi mem monerigos la
cxekon.

Tial ni cxiuj ekiris, la kuracisto, la patro de la
infanino, nia amiko, kaj mi mem, kaj ni pasigis la
restajxon de la nokto en mia cxambraro; kaj, la
sekvintan matenon, post kiam ni mangxis, ni iris kune al
la banko. Mi mem prezentis la cxekon kaj diris, ke mi
havas cxiun kauxzon por kredi, ke gxi estas
falsajxo. Sed tute ne. La cxeko estis vera.

--Tut-tut![5] diris
S-ro Utterson.

--Mi vidas, ke vi sentas kiel mi, diris S-ro Enfield.
Jes, estas malbona afero. CXar mia homo estis tia, kun
kia neniu povus havi rilaton, homo vere malbeninda; kaj la
persono, kiu skribis la cxekon, estas la vera esenco de
la konveneco, fama ankaux, kaj (kio pli malbonigas la
aferon) el tiuj, kiuj faras kion oni nomas <<la bono>>.
Silentigmono, mi supozas; honestulo paganta karege iajn
malsagxajxojn de sia juneco. La Domo de la
Silentigmono, tiel mi nomas, sekve, tiun konstruajxon
kun la pordo. Kvankam ecx tio ja ne su