j mortigi.

Mi decidis per mia estonta konduto reacxeti la
estintecon, kaj mi povas honeste diri, ke mia decido portis
iom da bona frukto. Vi scias mem, kiel fervore dum la lastaj
monatoj de la pasinta jaro, mi laboradis por mildigi la
suferojn de aliaj; vi scias, ke multo estis farita, kaj ke
la tagoj pasis por mi trankvile kaj preskaux
felicxe. Kaj mi ja ne povas vere diri, ke min enuigis
cxi tiu bonfara kaj senkulpa vivado; mi kontrauxe
kredas, ke mi cxiutage gxuis gxin pli plene; sed
min ankoraux malbenis mia dueco de intenco; kaj, kiam
fine iom post iom eluzigxis la unua akreco de mia pento,
mia pli malnobla parto, tiel longe dorlotita, tiel mallonge
encxenigita, komencis ekmugxi por liberigxo. Mi
ja ne revis revivigi Hyde; tion ecx ekpripensi tremigis
min gxis frenezeco; ne, en mia propra personeco
starigxis la tento ankoraux unu fojon petoli kun mia
konscienco, kaj kiel ordinara sekreta pekanto mi fine
submetigxis al la atakoj de la tentado. Al cxio
venas fino; la plej vasta mezurilo fine plenigxas, kaj
cxi tiu mallonga cedo al mia malboneco fine detruis la
ekvilibron de mia animo. Estis bela, klara, januara tago,
malseke subpiede, kie la frosto degelis, sed kun sennuba
cxielo, kaj <<Regent's Park>>[30]
estis plena de vintraj pepadoj kaj dolcxa pro odoroj de
printempo. Mi sidis en la sunlumo sur benko; la besto en mi
lekadis la lipojn pro rememoro; la spirita parto estis iom
dormema, promesante postan penton sed ankoraux ne
incitita gxis komenco. Nu, mi al mi diris, mi ja nur
similas al miaj najbaroj, kaj poste mi ridetis, komparante
min kun aliaj homoj, komparante mian ageman bonvolon kun la
maldiligenta krueleco de ilia malzorgo. Kaj en la momento
mem de tiu vanta fanfaronema penso, ekkaptis min spasmo,
terura nauxzo kaj plej mortiga tremo. Tiuj forpasis kaj
lasis min svenema, kaj poste, dum siavice la sveneco
kvietigxis, mi ekkonstatis sxangxon en la
karaktero de miaj pensoj; pli grandan maltimecon, malestimon
al la dangxero, solvigxon de la ligiloj de l'
devo. Mi rigardis malsupren, miaj vestoj pendis senforme sur
miaj malsxvelintaj membroj; la mano kusxanta sur mia
genuo estis sulkoplena kaj vila. Mi estis denove Edward
Hyde. Antaux unu momento, al mi estis ankoraux
garantiita la estimo de cxiuj homoj, mi estis ricxa,
amata--kun mangxo pretigata por mi en mia propra hejmo--kaj
nun mi estas jam la komuna persekutajxo de l' homaro,
cxasata, sendoma, konata mortiginto, sklavo por la
pendigilo.

Mia