el Hyde. Sub la
strecxado de cxi tiu sencxese minacanta fatalo,
kaj pro la maldormado, al kiu mi nun min kondamnis ja
ecx super cxia grado, kiun mi kredis ebla al la
homo, mi farigxis en mia propra persono estajxo
konsumita kaj elcxerpita de la febro, malforta, korpe
kaj mente, cxiam okupata de unu sola penso: abomeno al
mia alia memo. Sed dum mi dormadis aux kiam la efekto de
la drogo elcxerpigxis, mi saltis preskaux sen
transiro--cxar la doloroj de la aliformigxo
farigxis cxiutage malpli severaj--en la posedon de
imago plenega de teruraj fantazioj, de animo bolanta per
senkauxzaj malamoj, kaj en la posedon de korpo, kiu
sxajnis ne suficxe forta por enteni la furiozantajn
energiojn de la vivo. La povoj de Hyde sxajnis des pli
kreski, ju pli kadukigxis Jekyll. Kaj certe la malamo,
kiu apartigis ilin, estis nun ambauxflanke egala.
CXe Jekyll, gxi estis afero de esenca instinkto. Li
nun konsciis plene la malbelegecon de tiu estajxo, kiu
partoprenis kun li kelkajn el la fenomenoj de l'
konscienco, kaj kiu estis kunheredonto kun li de la morto;
kaj krom tiuj ligiloj de komuna posedo, kiuj en si faris la
plej doloregan parton de lia turmento, li pensis pri Hyde
kvazaux pri io ne nur infera sed neorganika. Jen la
terura afero: ke la sxlimo de l' abismo sxajnas
auxdigi kriojn kaj vocxojn; ke la amorfa polvo
gestacxas kaj pekas; ke tio, kio estas senviva, kaj ne
havas formon, povas uzurpi la funkciojn de la vivo. Kaj jen
ankoraux: ke tiu ribelanta abomenajxo estas ligita
al li pli intime ol edzino, pli proksime ol okulo;
kusxas enkagxigita en lia karno, kie li auxdas
gxin murmuri, sentas gxin barakti al naskigxo
kaj en cxiu horo de malforteco, kaj dum la konfido de la
dormo, lin venkas kaj uzurpas lian vivon.

La malamo de Hyde kontraux Jekyll estis de malsama
speco. Lia teruro pri la esxafodo devigis lin
sencxese fari provizoran memmortigon, kaj reveni al lia
stato de subulo, farigxi parto anstataux persono;
sed li abomenis la necesecon, li abomenis la malgxojegon
en kiun Jekyll jam enfalis, kaj lin akre indignigis la
malplacxo, kiun li mem inspiris. Pro tio la
simio-similaj fipetoloj, kiujn li faris al mi,
skribacxante laux mia propra skribstilo
blasfemajxojn sur la pagxoj de miaj libroj;
bruligante la leterojn kaj portreton de mia patro; kaj vere,
se lin ne detenus timo pri propra morto, jam antauxlonge
li estus ruiniginta sin por impliki min en la ruino. Sed lia
amo por la vivo estas miriga; mi diros plu: mi, kiu