ividas kaj kompletigas la duoblan naturon de la homo.

Kvankam mi estis tiel profunde duoblaganto, mi neniel
estis hipokritulo; miaj ambaux flankoj estis tute
seriozaj; mi ne estis pli mi mem, kiam mi forlasis la
sindetenadon kaj jxetis min en la honton, ol kiam mi
laboradis malkasxe pri la disvastigo de la scio, aux
pri la forigo de l' doloro kaj la sufero. Kaj hazarde
okazis, ke la direkto de miaj sciencaj studoj, kiuj kondukis
tute al la mistikismo kaj al la transcendismo, reagis kaj
forte lumigis sur cxi tiun konscion pri la cxiama
batalado inter miaj membroj. Kun cxiu tago, kaj de
ambaux flankoj de mia inteligento, la morala kaj la
intelekta, mi tiel alproksimigxis konstante al tiu vero,
per kies parta eltrovo mi estas kondamnita al tia terura
pereo, nome: la vero, ke la homo efektive ne estas unu, sed
du. Estis cxe la morala flanko, kaj en mia propra
persono, ke mi lernis konstati la entutan kaj primitivan
duecon de la homo, mi eksentis pri la du naturoj, kiuj
konkuradis en la kampo de mia konscienco, ke ecx se oni
povus prave eliri, ke mi estas unu aux la alia, tio
estas nur tial, ke mi estis radike ambaux, kaj jam frue
en mia vivo, ecx antaux ol la direkto de miaj
sciencaj eltrovoj komencis inspiri la plej nudan eblecon de
tia miraklo, mi kutimigxis pensadi kun plezuro, kiel en
amata revo, pri la disigo de tiuj elementoj. Se nur
cxiu, mi diris al mi, povus esti logxigita en
apartan identajxon, tiam de la vivo estus forprenita
cxio, kio estis neelportebla; la maljustulo povus iri
laux sia vojo, liberigite de la aspiroj kaj
riprocxado de sia pli pia gxemelo, kaj la justulo
povus iri konstante kaj sendangxere sur sia vojo supren,
farante bonajxojn, en kiuj trovigxas lia plezuro,
kaj jam ne plu elmetata kontraux la malhonoro kaj la
pentofarado pro cxi tiu ekstera malbono. Por la homaro
estas ja malbeno, ke tiuj reciproke maltauxgaj faskeroj
estis tiel kunligitaj, ke en la doloregata ventro de l'
konscio, cxi tiuj polusaj gxemeloj sencxese
interbatalas. Kiel do ilin disigi?

GXis tie atingis miaj pripensadoj, kiam, kiel mi jam
diris, la misteron komencis klarigi flanka lumo de la tablo
laboratoria. Mi komencis elsenti, pli profunde ol gxis
nun estis dirite, la tremantan nemateriecon, la nebulsimilan
sxangxigxemecon de cxi tiu sxajne
fortika korpo, en kiu ni marsxas vestitaj. Mi konstatis,
ke kelkaj hxemiaj agentoj havas la kapablon, skui kaj
malantauxentiri tiun karnan vestajxon, tutsame kiel
vento povus s