a pordo, kaj la mangxajxoj mem devis esti
lasitaj tie por esti kontrabande enkaptataj kiam neniu
rigardis. Nu, sinjoro, cxiutage, ja du-trifoje en la
sama tago, estis ordonoj kaj plendoj, kaj mi estis sendita
diskuri al cxiuj pograndaj apotekistoj en la urbo.
CXiufoje kiam mi reportis la substancon, estis alia
papero dirante al mi, ke mi redonu gxin, cxar
gxi ne estas pura, kaj poste venis alia mendo al alia
firmo. Tiu cxi drogo estas treege bezonata--kiu ajn
estas la motivo.

--CXu vi havas iun el tiuj paperoj? demandis S-ro
Utterson.

Poole sercxis en sia posxo, kaj eltiris
cxifitan letereton, kiun la legxisto, sin klinante
pliproksimen al la kandelo, zorge esploris. GXia enhavo
estis jena: <<Doktoro Jekyll prezentas siajn komplimentojn
al Sinjoroj Maw. Li certigas al ili, ke ilia lasta specimeno
estas nepura kaj tute neutila por lia nuna celo. En la jaro
18**a, D-ro J. acxetis de S-roj Maw iome grandan
kvanton. Li nun petegas, ke ili sercxu kun la plej
fervora zorgo kaj ke, se iom da sama kvalito restas, ili
ekspedu gxin tuj al li. La kosto ne estas konsiderinda.
La graveco de cxi tio al D-ro J. povas apenaux esti
trograndigata.>>

GXis tiu punkto la letero estis skribita suficxe
trankvile; sed, poste, kun subita plumknaro, la emocio de la
skribinto estis eksplodinta. <<Pro Dio>>, li estis
aldoninta, <<trovu por mi iom de la antauxa.>>

--Tiu cxi estas stranga letereto, diris S-ro
Utterson, kaj tiam, rapidavocxe.--Kiamaniere okazas, ke
gxi estas malfermita?

--La viro cxe Maw estis tre kolera, sinjoro, kaj
rejxetis gxin al mi kvazaux gxi estus tiom
da malpurajxo, respondis Poole.

--CXi tiu estas sendube la skribstilo de la doktoro,
vi scias? dauxrigis la legxisto.

--Mi pensis, ke gxi similas, diris la servisto iom
malkontente; kaj, poste, per alia vocxo: Sed kion gravas
la stilo de l' skribo? li diris; mi vidis lin.

--Vidis lin! rediris Utterson. Nu?

--Jen la nekompreneblajxo! diris Poole. Mi eniris
subite en la teatron el la gxardeno. SXajnis, ke li
elglitis por sercxi tiun drogon aux kion ajn gxi
estas; cxar la kabineta pordo estis nefermita, kaj jen
li estis cxe la malproksima flanko de la cxambro,
sercxante inter la ujoj. Li suprenrigardis kiam mi
envenis, eligis ian krion kaj suprenkuregis per la
sxtuparo en la kabineton. Nur dum momento mi lin vidis,
sed la haroj starigxis sur mia kapo kiel la pikiloj de
histriko. Sinjoro, se tiu estis mia mastro, kial li havis
maskon sur la vizagxo? S