iel granda kaj
neantauxpensita sxangxo montris al frenezeco;
sed laux la tenigxo kaj paroloj de Lanyon, devas
ekzisti por gxi kauxzo pli profunda.

Semajnon post tio D-ro Lanyon enlitigxis, kaj
antaux ol pasis dekkvar tagoj li mortis. La nokton post
la enterigo, cxe kiu li estis dolore kortusxita,
Utterson sxlosis la pordon de sia privata oficejo, kaj
sidante tie en la lumo de malgaja kandelo li eltiris kaj
metis antaux sin koverton adresitan per la mano kaj
sigelitan per la sigelilo de sia mortinta amiko. <<PRIVATA:
por la manoj de J. G. Utterson SOLA, kaj en la okazo de lia
antauxmorto, detruota nelegite>>, tiel gxi
estis emfaze surskribita; kaj la legxisto timegis
rigardi la enhavon.

--Mi hodiaux enterigis jam unu amikon, li pensis,
kion fari, se cxi tio kostos al mi alian?

Kaj poste li kondamnis la timon kiel nelojalecon, kaj
rompis la sigelon. Interne trovigxis alia enmetajxo,
ankaux sigelita, kaj signita sur la koverto jene:
<<Malfermota nur post la morto aux malapero de Doktoro
Henry Jekyll.>> Utterson ne povis fidi siajn okulojn. Jes,
la vorto estis ja malapero; kaj tie cxi denove,
kiel en la freneza testamento, kiun li antaux longe
redonis al gxia auxtoro, jen denove estis kunligitaj
la ideo de malapero kaj la nomo de Harry Jekyll. Sed en la
testamento, tiu ideo naskigxis el la fisugestio de la
viro Hyde; gxi estis metita tien laux celo nur tro
evidenta kaj terura. Sed skribita de la mano de Lanyon, kion
gxi povas signifi? Kreskis en la administranto granda
scivolo, malatenti la malpermeson kaj tuj esplori gxis
la fundo tiujn misterojn; sed la profesia honoro kaj
fideleco al lia mortinta amiko estis severaj devoj; kaj la
pako kusxis en la plej interna angulo de lia privata
forta kofro.

Tamen, forsxovi la scivolecon ne estas gxin
venki, kaj oni povas dubi, cxu de tiu tago antauxen
Utterson deziris la kunestadon de sia amiko kun tiom da
fervoro. Li pensis pri li bonkore, sed liaj pensoj estis
maltrankvilaj kaj plenaj de timo. Li ja iris viziti lian
domon; sed eble estis por li malembaraso, ke oni malpermesis
al li la eniron; eble, en sia koro, li preferis paroli kun
Poole sur la sojlo, cxirkauxate de la aero kaj la
sonoj de l' malfermita urbo, ol esti tralasita en tiun
domon de propravola sklaveco por sidadi kaj paroli kun
gxia nepenetrebla enfermita ermito. Poole ja havis
neniun agrablan novajxon por komuniki. La doktoro,
sxajnis, nun pli ol iam enfermis sin en la kabineto
super la laboratorio,