estis post tiam, ecx ne
horon. Kaj la infanoj estas sanaj, kiel ankaux mi. (eksaltas kaj
manfrapas) Ho Dio, ho Dio, Kristine, estas vere mirinde vivi kaj
esti felicxa! -- --. Sed fi, estas abomene miaflanke --; mi ja nur
priparolas miajn proprajn aferojn. (eksidas sur skabelon tute apud
sxi kaj metas la brakojn sur sxian genuon) Ho, ne koleru kontraux
mi! -- Diru, cxu efektive estas vero, ke vi ne amis vian edzon?
Kial vi do akceptis lin?

LINDE. Mia patrino ankoraux vivis; sed sxi kusxis senhelpe
malsana en la lito. Kaj mi devis ankaux zorgi pri miaj du pli junaj
fratoj. Mi ne trovis, ke estas sagxe rifuzi lian edzigxpeton.

NORA. Ne, ne; eble vi pravas. Do tiam li estis ricxa?

LINDE. Li estis suficxe bonhava, mi opinias. Sed estis ne sekuraj
aferoj, Nora. Kiam li mortis, cxio perdigxis, kaj nenio restis.

NORA. Kaj poste --?

LINDE. Nu, mi devis iel trabati min pere de eta komerco kaj
malgranda lernejo, kaj kion mi krome povis elpensi. La lastaj tri
jaroj por mi estis seninterrompa, senripoza labortago. Nun gxi
atingis finon, Nora. Mia kompatinda patrino ne plu bezonas min,
cxar sxi forpasis. Kaj nek la knaboj; ili havas oficojn kaj povas
zorgi pri si mem.

NORA. Kiom vi devas senti vin sensxar --

LINDE. Ho ne! -- nur tiom senmezure superflua. Neniun por kiu plu
vivi. (ekstaras malkviete) Tial mi ne plu eltenis en tiu solecejo.
En cxi tiu urbo certe estas pli da eblecoj trovi ion, kio povas
absorbi min kaj okupi miajn pensojn. Mi dezirus esti tiom felicxa,
ke mi trovus dauxran oficon, iun oficejan laboron --

NORA. Tamen, Kristine, tio estas terure strecxa, kaj vi aspektas
suficxe strecxita antauxe. Estus pli bone por vi veni al iu
banloko.

LINDE (iras al la fenestro). Mi ne havas pacxjon, kiu povus doni
al mi vojagxmonon, Nora.

NORA (ekstaras). Ho, ne koleru kontraux mi.

LINDE (pli proksime). Kara Nora, nun vi ne koleru kontraux mi. La
plej malbona en situacio kia la mia, estas ke gxi kauxzas tiom da
amareco en la animo. Oni havas neniun por kiu labori; sed tamen oni
devas eltrovi eblecojn cxiuloke. Oni devas ja vivi; kaj sekve oni
farigxas egoisto. Kiam vi rakontis pri la felicxa sxangxo en via
situacio -- kredu -- mi ne tiom gxojigxis pro vi, kiom pro mi
mem.

NORA. Kiel tio? Ho, nun mi komprenas. Vi opinias, ke eble Torvald
povus fari ion por vi.

LINDE. Jes, tion mi pensis.

NORA. Li faru, Kristine. Lasu tion al mi; mi enkondukos la aferon
tiel lerte, lerte, eltrovos ion afablan, kion li