ve
iri tian vojon. Tion mi neniam pardonos al li. Adiaux, sinjorino.
(Li eliras tra la antauxcxambro.)

NORA (al la pordo de la antauxcxambro, malfermas gxin duone kaj
sxtelauxskultas). Foriras. Ne liveras la leteron. Ho ne, ne, estus
ja tute neeble! (malfermas la pordon pli kaj pli) Kio estas?
Li staras ekstere. Ne malsupreniras la sxtuparon. Cxu li
hezitas? Li eble --?

(Letero falas en la leterskatolon; poste oni auxdas la pasxojn
de _Krogstad_ perdigxantaj malsupre de la sxtuparo)

NORA (kun mallauxta ekkrio, kuras trans la plankon kaj al la tablo
apud la sofo; mallonga pauxzo). En la leterskatolo! (sxteliras
timeme al la pordo de la antauxcxambro) Tie gxi kusxas. -- Torvald,
Torvald, -- nun ni estas sensavaj!

LINDE (venas kun la kostumo el la maldekstra cxambro). Nun mi ne
trovas ion plian por ripari. Eble ni surprovu --?

NORA (rauxke kaj mallauxte). Kristine, venu cxi tien.

LINDE (jxetas la kostumon sur la sofon). Kio estas al vi? Vi
aspektas kiel konfuzita.

NORA. Venu. Vi vidas tiun leteron? _Tie_; vidu, -- tra la
vitrajxo en la leterskatolo.

LINDE. Jes, jes; mi bone vidas.

NORA. Tiu letero estas de Krogstad --

LINDE. Nora, -- estas Krogstad, kiu pruntedonis al vi la
monon!

NORA. Jes, kaj nun Torvald sciigxos pri cxio.

LINDE. Kredu min, Nora, estas la pli bona por vi ambaux.

NORA. En tio estas pli, ol vi scias. Mi skribis falsan nomon.

LINDE. Sed pro la cxielo --?

NORA. Nun restas nur diri al vi, Kristine, ke vi estu mia
atestanto.

LINDE. Atestanto? Kiel? Kion mi --?

NORA. Se mi frenezigxos, -- kaj tio ja povus okazi --

LINDE. Nora!

NORA. Aux se io alia al mi okazus, -- io, tiel ke mi ne povus
cxeesti tie cxi --

LINDE. Nora, Nora, vi estas ja tute kiel freneza!

NORA. Se estus iu, kiu volus preni sur sin la tutan kulpon, vi
komprenas --

LINDE. Jes, ja, sed kiel vi povus pensi --?

NORA. Tiam vi atestu, ke ne estas vero, Kristine. Mi tute ne
estas freneza; mi havas mian plenan prudenton nun; kaj mi diras al
vi: Neniu alia sciis pri la afero. Mi sola faris cxion. Memoru
tion.

LINDE. Mi faros. Sed mi ne komprenas cxion cxi.

NORA. Ho, kiel vi tion komprenus? Estas ja la mirindajxo, kiu nun
okazos.

LINDE. La mirindajxo?

NORA. Jes, la mirindajxo. Sed estas tiom terure, Kristine; gxi
nepre ne okazu, ne por kiu ajn prezo en la mondo.

LINDE. Mi iros rekte por paroli kun Krogstad.

NORA. Ne iru al li; li faros al vi ion malbonan!

LINDE. Estis tempo, kiam